Propón un compañeiro que os xornalistas fagamos algún tipo de acto reivindicativo para pedir a liberdade de Muntazer al Zaidi, o reporteiro iraquí que foi quen de lanzarlle os dous zapatos a George Bush durante unha rolda de prensa en Bagdad. A verdade é que á marxe de pedir que se garantice un xuízo xusto por intento de agresión, tampouco vexo por que os profesionais se teñen que mollar cando un colega comete un delito que nada ten que ver co seu traballo.
Claro que logo de ver que outro xornalista ucraniano lle mandou unha bota á cara a un representante da OTAN durante unha conferencia hai que pensarse mellor que facer e incluso non desbotar a posibilidade de substituir no emblema dos periodistas a pluma por un zapato castelán.
O caso é que os xornalistas semella que están pasando de ser vítimas a agresores, cando non é así. Segundo Reporteiros Sen Fronteiras durante o ano 2007 foron asasinados en todo o mundo 86 reporteiros, máis da metade en Irak. Incluso arestora un fotógrafo galego permanece secuestrado en Somalia, mentres se negocia a súa liberación.
Eso si, se algún compañeiro cre que o protagonista de turno merece algo máis que palabras, alá el. Pero mellor que non se convirta en costume, senón teremos que descalzarnos nas roldas de prensa.

Os medios de comunicación afánanse estes días en buscar a nova do ano, un xogo co que os periodistas tentan saber cales son para a súa audiencia os temas de maior interese e deste xeito se cadra decidir que se debe logo destacar en vindeiras ocasións.
Entre a maioría dos enquisados as dúas principais novas que consideran de maior importancia son o trunfo electoral do demócrata Barak Obama en Estados Unidos, que se convertirá o vindeiro mes no primeiro presidente negro da historia deste país, e a situación de crise económica mundial iniciada precisamente a raíz da quebra das hipotecas basura americanas. Esto pódenos dar unha idea de que ó final as novas que marcan a actualidade soen vir do mesmo sitio, aínda que o certo é que a experiencia dinos que os acontecementos que máis lle interesan ós cidadáns son aqueles que se producen no seu entorno. Esa é a base do xornalismo local e rexional e a proba que mellor pode argumentar esta afirmación é o feito de que xornais como El Progreso cheguen a cumplir cen anos sendo líderes no seu territorio.
Por iso que postos a buscar noticias do ano en Lugo atopamos por exemplo a moción de confianza superada polo alcalde José López Orozco, a consagración de Alfonso Carrasco Rouco como bispo da diócese lucense ou o afundemento do barrio do Celeiriño en Viveiro. Segundo sexa a cor política duns e outros tamén se podería falar da apertura de novos tramos de autovía ou estrada nunha provincia que sempre recibe cos brazos abertos calquera infraestrutura, aínda que a nova tamén poderían ser os retrasos que acumulan obras como a autovía a Santiago ou a nova ponte do Miño. No capítulo de sucesos tamén temos máis dun crime e algún roubo sonado, aínda que iso queda para os amantes da crónica negra.
Claro que para moita xente a noticia do ano non ten porque saír nos xornais, tamén pode ter que ver coa súa vida privada, e de seguro que no seu entorno ben pode ser considerada así. Deste xeito cada un podería considerar como acontecemento do ano a súa voda, o nacemento dun fillo, un cambio de traballo o a morte dun familiar.
Un bo entretemento logo para estes días de Nadal pode ser tentar descubrir cal é para nós e para os nosos acheados a noticia do ano, tendo en conta todos os factores citados. Seguro que non haberá tantas coincidencias como se poida pensar, así que ánimo.

Corrían os anos oitenta e polas miñas orellas, ao igual que polas de moitos adolescentes, só entraba música heavy metal. Aquela revolución musical que comezara na década anterior e que hoxe en día mantén aínda certa parroquia era vista polo resto da sociedade como unha tortura, sobre todo polo alto grao de decibelios que derrochaban os intérpretes.

Tiveron que pasar case trinta anos para que os torturadores estadounidenses se decatasen de que ‘AC-DC’ ou ‘Metallica’ poderían servirlles para atormentar aos presos dese templo da indignidade que é Guantánamo.

Pero é que para esta tortura chamada psicolóxica e con efectos se cadra máis graves que a física, os carceleiros usaban mesmo música de programas infantís de televisión como ‘Barrio Sésamo’ ou das divas do pop como Britney Spears e Christina Aguilera. Seguro que a moitos lles parecerá unha broma sen non fora porque os testemuños dos presos que sofriron estas prácticas recoñecen que é moi difícil prepararse para unha tortura psicolóxica.

Agora algúns dos grupos cuxa música foi usada nese cárcere estadounidense están a promover minutos de silencio nos seus concertos para denunciar esta tortura. Esperemos que Obama cumpla o prometido e que única música que nos sone cando se fale de Guantánamo sexa aquela fermosa guajira guantanamera que cantan os cubanos.

Aos políticos, o encaixe de críticas e mesmo de insultos vailles, como din algúns, no soldo. Por iso a polémica que quixo montar o PP a conta das últimas ’boutades’ do socialista Pedro Castro e o nacionalista Joan Tardá quedou desarmada logo da intervención do sempre oportuno Manuel Fraga, quen veu a demostrarlles aos seus compañeiros que para arranques con poderío os do león de Vilalba.
 
Claro que tampouco creo que Fraga plantexe literalmente colgar dos cataplíns aos nacionalistas, nin que Tardá estea a pedir a cabeza do xefe do Estado nin que o presidente de Femp pense que todos os que votan á dereita son fatos. O que pasa é que no fervor do discurso mitineiro hai quen tira da testiculina para compracer á parroquia e se cadra o que habería que criticar é o grao de imaxinación duns e outros á hora de facelas grazas.
 
O que ocorre é que o exabrupto, segundo o diccionario, é aquela expresión ou frase que se di fóra de ton e de xeito inesperado. Ou sexa é cando fala a paixón sen contar coa razón. E desas arroutadas en política témolas a miudo e, cando hai polo medio unha campaña electoral, pois mañá e noite.
 
Entre os exabruptos máis sonados estivo aquel que soltou o ex presidente do Goberno Felipe González durante un mitin e Badaxoz no ano 1999. Daquela o PP e IU estábanlle a facer ó PSOE no Congreso o que os socialistas cualificaban como pinza, polo que González non dubidou en dicir que José María Aznar e Julio Anguita eran “la misma mierda”. Máis preto, en concreto na última campaña das eleccións xerais, o mesmo González chegou a tachar de “imbécil” a Mariano Rajoy por presentarse como un político máis moderado e razoable ca Rodríguez Zapatero.
 
Nas filas nacionalistas tamén houbo quen se pasou dous pobos máis dunha vez, aínda que o vasco Iñaki Anasagasti foi quen de alterar a orde establecida cun comentario no seu blog en internet no que tildaba á familia real de “pandilla de vagos” e “impresentables”. Pero é que o mesmo Rei ata foi protagonista doutro exabrupto durante unha cumbre Iberoamericana á que lle espetou ó venezolano Hugo Chávez o sonado “¿por qué no te callas?”.
 
Aquí en Lugo a salida de ton máis polémica e que mesmo chegou aos tribunais foi a protagonizada polo ex presidente da Deputación Francisco Cacharro, que nun artigo de resposta ás críticas do ex político e historiador Adolfo Abel Vilela á reforma do Museo Provincial definíao como “divo petulante y narcisista”. Finalmente o Tribunal Supremo dictaminou que non había atentado ó honor, porque na persoa de proxección pública, o honor disminúe a intimidade dilúese e a imaxe exclúese. Pois iso, que vai no soldo.

Os policías que tentaron deter ó presunto asasino de Ponte Caldelas descríbeno como unha besta desbocada. Mirando as imaxes de Maximino Couto a comparación cun xabarín mesmo semella un piropo, aínda que o certo é que dalgún xeito este personaxe chegou a engaiolar a unha muller, coa que tivo catro fillos e á que estivo maltratando durante anos, e mesmo logo de ser condeado por estes feitos foi quen de atopar outra noiva á que finalmente acabou matando.
Esa falsa apariencia seguro que foi a que acabou convencendo ás autoridades penitenciarias da necesidade de darlle permisos para favorecer a súa reinserción, aínda que un diagnóstico errado sobre a situación do preso foi o primeiro detonante dun suceso que puido acabar en matanza. No segundo erro tamén tivo algo que ver a Administración, xa que a alarma GPS que levaba o homicida para ser detectado en caso de achegarse á casa da súa ex muller activouse, aínda que non foi detectada polos funcionarios do servizo.
E malia que os políticos lle quixeran quitar importancia dicindo que a morte da noiva non se tería evitado, as responsabilidades deberían ser asumidas por alguén. O terceiro erro é da sociedade, que malia as leis e as denuncias non é capaz de acabar coa lacra da violencia machista. E se cadra ese fallo, por colectivo, é o máis grave.