O ex alcalde de Sarria Arturo Corral dixo hai días nunha entrevista neste xornal que en política perdóase todo, aínda que traizóns como a que el sofriu non. Pois eu diría que esa tamén, porque o perdón en política arránxase cun trato, que inclúe desde logo un bo cargo. O problema do PP é que agora mesmo ten poucas cadeiras que ofrecer e se cadra por eso a nómina de supostos traizoados entre os populares é máis grande ca de outros partidos.
Porque se repasamos algúns dos episodios de deslealdades máis destacados en Galicia temos que referirnos ó protagonizado polo que fora vicepresidente da Xunta José Luis Barreiro Rivas. O notorio enfrontamento co presidente Gerardo Fernández Albor acabou en outubro de 1986 co abandono de Barreiro dos cargos na Xunta e no partido. Ó ano seguinte, Barreiro creaba Coalición Galega xunto a outros catro ex deputados populares. O seu apoio a moción de censura presentada meses despois polo PSOE facilitaba a caída de Albor, que sería relevado polo socialista González Laxe, e a volta de Barreiro á vicepresidencia. A súa sería logo unha traizón vingada polos populares da man de Manuel Fraga.
En Lugo, ademais da suposta traizón sufrida por Corral a mans de Fernando Carlos Rodríguez e seguramente tamén de Francisco Cacharro, antes houbo outras nas que este último foi protagonista. A máis destacada foi a sufrida polo ex diputado Enrique Álvarez Paredes, que pasou de ser delfín do ex presidente do PP de Lugo a acabar estoxado mesmo polos compañeiros de partido. Claro que se di que Cacharro tamén sufriu deslealdades por parte de José Luis Iravedra e José Manuel Barreiro, aínda que ningunha das partes o chegou a admitir.
Pero se as liortas entre os populares foron as máis sonadas logo de ter gobernado durante tantos anos na Xunta e na Deputación de Lugo, os nacionalistas tamén viviron algún episodio de enfrontamento interno, sobre todo polo feito de que o Bloque non deixa de ser unha suma de partidos cos seus respectivos líderes e as súas peculiaridades. Logo de anos nos que Beiras levou a batuta sen cuestionamento, coa chegada de Anxo Quintana semellaba que podía haber fendas no BNG, pero o feito de poder repartir cargos a tutiplén seguro que foi o mellor airbag para evitar o choque. E o mesmo se pode dicir no caso dos socialistas galegos, nos que se di que hai xa tantas familias que é difícil saber quen é de quen. A ovella máis descarriada está feliz no seu retiro romano e entre o resto de momento non evidencias de traizóns, quizás porque aínda hai cadeiras para todos. O malo é cando comecen a escasear. Entón si que haberá caso, como di Zapatero.

Dixoo o ministro Solbes, aínda que logo se retractou: “Se a recisión serve para limpar a economía, a situación non terá máis importancia”. A frase foi pronunciada cando aínda non se pronunciaba a palabra crise desde o Goberno. Agora a situación mudou e houbo que coller o toro polos cornos e mesmo pelexar por estar nesa reunión de líderes mundiais en Washington para decidir nunha fin de semana como mudar o sistema capitalista construído nos últimos setenta anos. Bueno, se o mundo se fixo en sete días, que non se pode facer de venres a domingo.
A reunión pódenos quedar algo lonxe, aínda que o outro día oín pola rúa a un grupo de mulleres de mediana idade debater sobre a necesidade de que España estivera representada nese foro mundial. O caso é que as decisións que se toman fóra das nosas fronteiras aféctannos cada vez máis. Son moitos os que miran con interese os informativos para saber se desde Bruxelas se decide rebaixar o euríbor ou aqueles que traballan para empresas con sedes nas grandes capitais mundiais e esperan con inquedanza saber se eles se verán afectados polo vindeiro expediente de regulamento de emprego. En Vigo, por exemplo, xa son moitas familias as que se preparan para pasar o disgusto de ter que ir á cola do Inem logo do anuncio de Citroën de presdincir da quenda de noite. O parón na cadea de montaxe tamén afectará ás empresas auxiliares que traballan para a multinacional francesa e mesmo ós negocios da primeira cidade de Galicia.
Na provincia de Lugo, a marea negra da recesión está chegando a pingas como o facían ás praias da Mariña hai xa seis anos aquelas bolas do chapapote do Prestige. Logo do esperado parón no sector inmobiliario, estalle a tocar o turno ós comerciantes e autónomos, mentres que as grandes empresas están á expectativa de ver como evolucionan as vendas dos seus produtos. Entrementres, agroman situacións inquedantes como a ocorrida esta semana en Vilalba, onde varias empresas de transportes tiveron que reparar pinchazos en media ducia de vehículos, mentres outros dous chóferes viron como uns tolos tentaron queimar os camións nos que estaban a durmir, nun incidente que pode estar relacionado coa guerra de tarifas que volve a estar de actualidade precisamente pola crise.
Limpeza non sabemos se traerá esta recesión pero o seguro é que fará derrochar imaxinación e traballo duro a todos aqueles emprendedores que se decidan a iniciar aventuras empresariais ou a aqueles patróns que teñan que redeseñar o seu negocio para evitar o peche. Pola súa banda, o traballador xa sabe o que lle queda, aguantar o chaparrón como se poida e esperar a tempos mellores. Son as cousas do capitalismo que eses vinte grandes queren mudar agora en dous días.

Entre as razóns de por que aos gobernantes o que máis lles gusta é inaugurar autovías ou líneas de AVE seguramente estará o alivio que supón para o orzamento dos organismos que dirixen o ter acabadas as obras. Recordo que Felipe González non era nada amigo destes actos de corte de cintas, quizá porque primeiro non lle fixo falta rendibilizar en votos estos alardes de política de formigón e alcatrán e despois porque cando non lle saían as contas quizá xa era tarde para mudar os costumes.
Pola contra, o ex presidente da Xunta Manuel Fraga era capaz ata de inaugurar rotondas e boa proba dese interese por sacarlle partido a cada peso gastado polo seu goberno son as miles de placas que colgan en edificios oficiais.
A Xunta bipartita tamén colleu o hábito das inauguracións, malia que xa anunciou que vai ter a deferencia coa cidadanía de non utilizar este tipo de actos durante a vindeira campaña electoral.
O caso é que agora aínda non hai data oficial para os comicios autonómicos e por iso a apertura ó tráfico o venres dun novo treito de sete quilómetros da autovía do Cantábrico na Mariña levou ao Ministerio de Fomento a organizar un novo acto de autorecoñecemento co que se cadra se pretenda lavar a mala imaxe que a titular do departamento, Magdalena Álvarez, ten en Galicia. Pero aínda que poida parecer ridículo que tanta autoridade se movilice para cortar a cinta dun treito tan cativo e só unhas semanas despois de abrir outro similar na ponte dos Santos, o caso é que para unha comarca como a da Mariña e o seus veciños do occidente asturiano supón todo un acontecemento, logo de que despois de tantos anos de esquecemento por parte das administracións se consiga dotar a estes municipios costeiros dunha moderna vía de comunicación. Porque logo de que o Goberno de España deixara para o final os tramos galegos da autovía do Cantábrico e tendo en conta a lentitude coa que se desenvolveron as obras durante os últimos anos, xa había quen pensaba que nunca chegaría a ver aberta esta autovía, que so no pequeño treito entre Barreiros e Asturias pode aforrarlles aos condutores ata vinte minutos de viaxe.
Esta, unida a seguridade que aportan ó tráfico as autovías, son as vantaxes dunha obra que sen embargo deixa fóra de xogo ao resto de concellos mariñanos, que de momento só teñen o compromiso de ter algún día un corredor ata Ferrol que evite o paso polas vilas.
Entre as desvantaxes estarían o impacto ambiental que supón este tipo de infraestruturas ou a progresiva urbanización de novas zonas de costa. Aínda así, aos mariñans ninguén lles quita que o venres foi un día de festa logo de tanta espera pola chegada dos cortacintas.

O oso pardo atropelado esta semana na autovía A-6 acabounos de confirmar que a provincia de Lugo estase a consolidar como terra de acollida. Pero non de inmigrantes, porque o número deles que chegan ata acó é irrisorio comparado cos doutras zonas do Estado, nin tampouco de emigrantes retornados, que prefiren asentarse nas cidades da franxa atlántica. Aquí o único aumento de censo que estamos a rexistrar é o dos animais salvaxes.
E aínda que a maioría dos lugueses, sobre todo os da zona rural, ben poderían ser catalogados como ecoloxistas, pois son moitos os que crían ou criaron animais e polo tanto saben o que é terlles cariño e protexelos, aqueles que aínda viven nas aldeas da montaña non están para nada dacordo en cederlles terreo ás bestas. Din que o seu gando está en perigo e non hai axudas dabondo cando se producen ataques de alimañas e tamén consideran que a protección de zonas para permitir o asentamento destes animais afecta ao desenvolvemento das súas explotacións agropecuarias.
E por se esto fora pouco, a partir de mediados de outubro moitos veciños do rural teñen que pecharse as fins de semana nas súas casas, con portas e fiestras ben trancadas para resgardarse doutra especie que está a meterlles o medo no corpo con actuacións ás veces irresponsabeis. Falamos do cazador domingueiro.
Por iso non é de estranar que de aquí a uns anos algunhas zonas da provincia de Lugo acaben convertidas en reservas de caza ou en parques naturais nos que a especie humana só será visible en forma de turistas de todoterreo. Claro que estes amantes da natureza tampouco poderán nin siquiera aloxarse en hoteis ou albergues, pois as poucas instalacións que ata agora había como a do Club Ancares ubicada en Degrada está pechada logo de que ninguén se queira facer cargo do seu mantemento.
Este mesmo verán estiven nese albergue logo de 25 anos de  visitalo por primeira vez e a pesares de ter unha situación privilexiada, moi preto do famoso pico Tres Bispos, puiden comprobar como a falta de interés por sacarlle partido a unha riqueza natural como son os montes de Lugo pode acabar por facer esmorecer a toda unha comarca.
En definitiva, seica voz xa se correu entre toda a fauna da Cordilleira Cantábrica e xa son moitos os animais que están camiño deste novo santuario para a ecoloxía. Os amantes da natureza seguro que celebran esta nova, pero haberá quen algún día se lamente por exemplo de que ardan os montes por falta de mantemento, de que non haxa nenos para manter abertas as escolas rurais ou de que os maiores teñan que marchar das súas casas por falta de servizos de asistencia. Daquela Lugo será só noticia para a ‘National Geographic’.