Merda, non hai cobertura! Seguro que todos os usuarios de móbiles botamos berros máis dunha vez contra a compañía de turno por non darnos un servizo a pesares do moito que aínda cobran polas chamadas. Con razón as empresas din que os problemas débense á falta de antenas e aos problemas cos que se están atopando para instalar novas. O que non din se cadra é que ata hai pouco podían facer e desfacer sen ningún tipo de control por parte dos concellos polo que chegou un momento en que as administracións tiveron que actuar ante as críticas veciñais polos supostos perxuízos que este tipo de instalacións poden provocar nos humanos.
Os novos operadores son os máis afectados, posto que os primeiros xa tiñan consolidada a súa rede, pero aínda así nas cidades estase a practicar unha táctica de todo vale e no caso de Lugo as compañías teñen ata sete antenas ilegais amparándose na falta dun regulamento específico que non chegará ata a aprobación do novo plan de urbanismo.
Así a práctica habitual destas empresas é convencer a unha comunidade de veciños para deixarlles poñer un poste de teléfonos no tellado a cambio de pagarlles unha cantidade que ronda os 12.000 euros no caso de que finalmente sexa autorizada. Logo proceden a colocala e poñela en funcionamento ao tempo que piden licencia no Concello. Despois dun periodo de alegacións, nos que o resto de comunidades rexeitan a ubicación, ábrese un proceso de clausura da antena que pode durar meses ou anos, polo que chegado o momento a empresa acaba por retirar a estación de telefonía para poñela ilegalmente noutra comunidade. E así ata que alguén lle poña freo.
O caso é que despois dunha década de uso do teléfono móbil compre regular a instalación das antenas e estudar realmente se son tan perxudiciais como algúns din. Ademais sería lóxico que este tipo de actuacións fosen sancionadas por parte dos concellos, como así ocorre con calquera outra empresa que se salte as normas.
De todos os xeitos que ninguén se esquenza de que o seu propio móbil é tamén unha pequena estación de telefonía e os efectos perxudiciais que poida ter vivir a carón dunha antena multiplícanse no caso de levar enriba o celular e falar por el en exceso. Así que ademais de protestarmos porque nos poñan na casa do lado un aparello que non queremos tamén deberiamos aprender a usar con xeito o noso teléfono. E cando non haxa cobertura… pois acordarnos de cando faciamos a mesma vida pero sen levar o móbil no peto.
 

Seguro que o polbo é agora mesmo ao San Froilán o que o fino e as sevillanas á Feira de Abril, pero así e todo chama a atención que algúns hostaleiros choromicas se atrevan a dicir que eles son os que máis fan polas patronais de Lugo. A escena puidose ver esta semana no salón de plenos, convertido por obra da comisión de festas nunha lonxa de peixe con arroutadas para á galería incluidas. O espectáculo xa o tiñamos visto antes, pero con máis profusión de berros e empurróns, nas polémicas poxas polos postos das atracións mecánicas, un sistema que os feirantes conseguiron parar logo dun boicot ás festas.

Nesta ocasión os hostaleiros tamén quixeron demostrar a súa forza e conseguiron as casetas e postos do polbo a prezo, deixando aos membros da comisión como comparsas. A vantaxe é que a lo menos nos vindeiros tres anos non se verá ese pésimo espectáculo nun escenario tan nobre como debe ser o concello.

O que está claro é que o polbo está a ser todo un fenómeno de atración de xente a Lugo durante o mes de outubro e aínda que os hostaleiros que levan anos facendo negocio nas costas do parque teñen moito que ver no asunto o certo é que a promoción feita polo Concello ou os medios de comunicación ten moito que ver. A festa do polbo mesmo merecería un aparte dentro do programa do San Froilán, no que se debería implicar ao resto de restaurantes lugueses que ofrecen este tradicional prato.

Nunha recente conversa cuns amigos de fóra que non se perden esta cita co polbo preguntábanme por que non se promocionaba noutras cidades máis esta manifestación gastronómica como fan no Carballiño, onde mesmo hai unha gran festa adicada ao polbo. Eu só lles puiden respostar que agora estamos máis centrados en cumplimentar á China, que ten xa o seu día no San Froilán malia que ata entonte moitos non sabían nin onde ubicala no mapamundi.

De todos os xeitos, neste ano de crise o San Froilán e as casetas do polbo mesmo serán un bo termómetro para saber como vai a economía das familias ou das empresas, que teñen a sana costumbre de convidar aos seus empregados a degustar o cefalópodo. Os que seguro que non van a faltar son os políticos, que non perden ocasión de deixarse ver diante duns rabos de polbo e que segundo din os mentideiros virán xa na precura do voto, pois poucos dubidan de que as eleccións autonómicas en Galicia serán o vindeiro novembro.

Na costa galega din que o paro biolóxico ata conseguiu incrementar o número de cefalópodos, que para disgusto dos mariscadores acaban coas centolas e nécoras. Non se preocupen que Lugo xa se prepara para esgotar as existencia de polbo en outubro.

Non vai haber presións dende Madrid. As recomendacións chegarán directamente do medo a desandar o camiño percorrido. Emilio Pérez Touriño debátese nese mes de lecer entre a sana intención de esgotar mandato, aínda que cun pequeno adianto para non coincidir coas europeas, ou convocar para novembro a que será a súa reválida como presidente da Xunta. Razóns non lle faltan para querer cumplir cos seus electores e apurar o tempo para que o balance de goberno sea o máis positivo posible. Porén, hai varias premisas que inclinan as pesas da roldana cara á opción do adianto.
1. Crise. É a máis importante e se cadra a que máis asusta aos dirixentes do PSOE. A chamada desaceleración económica motivada principalmente polo parón na construción e a suba do petróleo vai camiño de superar á crise vivida tralos fastos do 92, coa diferenza de que agora os problemas de liquidez non están nas arcas públicas senón nas familias, de onde saen os votos.
2. Oposición renovada. O PP xa fixo os deberes coa limpeza liderada por Rajoy no congreso de Valencia. En Galicia xa se fixera antes coa marcha de Fraga ao Senado e o traspaso de poderes a Núñez Feijoo. O político ourensán sabe que será difícil gañar a maioría, pero as furnas xa deron máis sorpresas. O tempo pode xogar ao seu favor.
3. Vantaxe nas enquisas. Aínda que coa marxe de erro que teñen os sondeos, arestora o PSdeG está a ter máis intención de voto que o PPdeG, mentres que o BNG mantén posicións. Unha sucesión de malos datos económicos, unha vaga de lumes ou atrasos en prazos de infraestruturas poden facer cambiar a tendencia.
4. O socio non arrinca. Os nacionalistas non o teñen nada claro. Non están a rendibilizar a cota de poder na Xunta e non conseguen atraer ás novas xeracións de votantes como nos tempos do beirismo. Os mozos urbanos están a mirar cara aos dous grandes. Un adianto podería coller a contrapé aos socios do bipartito e mesmo deixalos sen coches oficiais despois das eleccións. Pero Touriño semella ter un pacto de cabaleiros con Quintana para esgotar mandato. Claro que amiguiños si, pero…
5. Outono quente. O peche de empresas e o aumento do paro pode botar á rúa a moitos. Os bispos e as vítimas do terrorismo deixarían paso agora aos manifestantes de toda a vida, os currantes. E eles si que poden decidir unhas eleccións.

Cóntanme que un alcalde dun pequeno concello lucense quería mercar un coche oficial e que só a falta de maioría para aprobar os orzamentos lle impediu desfrutar do antollo. O rexedor tivo a mala sorte de atorparse nunha coxuntura de desaceleración económica e se cadra tamén cuns compañeiros de corporación coa cabeza mellor amoblada. Pero o caso é só unha anécdota que reflicte ata qué punto se dispón con lixeireza dos cartos que non son dun.
Nos concellos, pola súa endémica falta de liquidez, son onde máis se notan as chapuzas e por iso non é de estranar que ata doce gobernos locais rexeitasen presentar o ano pasado os seus orzamentos diante do Consello de Contas de Galicia. Na pomada están ademais concellos de todas as cores, por iso non se escoitou a ningún partido criticar este feito logo de que o conselleiro maior de Contas entregase esta semana no Parlamento o informe sobre o ano 2005.
O que si foi subliñado, neste caso dende a presidencia da Xunta, foi o capítulo sobre o último ano do Goberno Fraga. Touriño dixo que o informe era unha “moción de censura” ó gabinete anterior, polas anomalías detectadas na concesión de licencias de explotación hidráulicas e na adxudicación de transporte escolar.
Pecata minuta ou pataca menuda, como diría un alcaldiño de pro. Se o único que se lle bota en cara a don Manuel é que algún director xeral espabilado lle facía favores a un cuñado ou se o conselleiro de turno se pasaba polo forro o regulamento de contratación pública pois saiban que iso ten arranxo e un Consello da Xunta de novo cuño pode revocar decisións anteriores. Eso si, o que non se pode facer é recuperar o diñeiro malgastado, primeiro porque o gasto está feito e, segundo, porque o orzamento seguinte xa está aprobado e un superávit obrigaría a mudalo. Así que, como o diñeiro é de todos e non lle doe a ninguén, pois tirón de orellas a quen o fixo mal e que pase o seguinte.
Outra cousa distinta sería cambiar a lei para que os políticos tiveran algún tipo de responsabilidade patrimonial cando se dese un caso flagrante de despilfarro ou desastrosa xestión económica. Daquela seguro que a profesión de político sería máis arriscada e aqueles que se decidiran a traballar en beneficio da cidadanía terían que facelo coa advertencia de que a súa xestión sería tan fiscalizada como a de calquera outro executivo da empresa privada. Acabaríamos logo coa chulería dos alcaldes que se negan a pasar polo anel dos consellos de contas e se cadra ata se podería habilitar a posibilidade de premiar ao rexedor dun concello modesto pero saneado cun coche oficial último modelo. O carto público da para moito.