Vou camiño da Coruña e escoito na radio falar da derradeira polémica que está a afectar aos nosos benqueridos veciños. Os nacionalistas herculinos queren que todos os concelleiros usen obrigatoriamente o galego nas súas intervencións públicas. O rexedor socialista, preguntado por esta iniciativa dos seus socios, resposta nun impecable castelán que haberá que estudiala. Logo chego a un acto ao que estou convidado e na mesa na que me toca comer unha persoa fai unha entusiasta defensa do topónimo La Coruña e critica que o líder do BNG diga que se incumpre a lei cando el fai o mesmo usando o termo Galiza, en lugar de Galicia. Todos asinten menos eu e un bo amigo que me acompaña, e ambos evitamos o debate eloxiando a calidade do segundo prato e cun sorriso cómplice, sabedores de que hai cousas que non merece a pena discutir unha vez pasada a Ponte Pasaxe.

Mirar un plano de carreteras de España e ollar a provincia de Lugo é para desesperarse. O último do Ministerio de Fomento nin siquiera pon raias discontinuas onde en teoría hai proxectadas autovías, como é o caso da A-8 entre Vilalba e a costa. Con respecto ás de Ourense e Santiago, máis do mesmo, e iso que o departamento que dirixe Magdalena Álvarez acaba de anunciarnos con non sei cantos anos de retraso que saca a licitación as obras dos dous primeiros tramos. E mentres aquí esperamos a lo menos unha comunicación rápida por carretera coas grandes cidades galegas, outros xa están a disfrutar de líneas de AVE, como as de Madrid ata Valladolid ou Málaga. Se seguimos así, igual un día ata nos borran dos mapas.

Aló se foi xunto cos bos e xenerosos Luís Cordeiro, un político dos de antes e porén gran persoa. En novembro de 2004, por iniciativa de Pepe Alonso , un grupo de amigos fixémoslle unha pequeña homenaxe a quen deu todo o que soubo por esta provincia e cambio de nada, e alí puidemos coñecer de preto a gran categoría persoal que atesoiraba. Releo o seus artigos de Fume de pallas, nesta Noiteboa que debía ser de ledicia, e atopo unha dedicatoria moi inxusta pola súa parte: “Para Xoán Carlos, con afecto, dun presidente de segunda división”. Para min, como para moitos lugueses, foi o mellor presidente provincial que tivemos, e se acaso, nós eramos os da segunda categoría. Onde queira que esteas, como dicimos os Mistoliños do Miño, unha aperta longa, forte, fonda, tensa e durareira

Unha boa noticia para Lugo é que se van a reabrir as salas de cine pechadas hai semanas na Praza Viana de Castelo e que deixaron a unha cidade como Lugo con só unha multisala, ubicada nun centro comercial das aforas. Aos que non soemos ir ao cine a miudo, por falta de tempo ou porque xa nos afixemos a velo no salón da nosa casa, poderíanos dar igual se non fose porque unha sala de cine sempre é un punto de encontro cultural aberto durante todos os días do ano, unha alternativa de ocio e tamén un lugar onde descubrirlles aos cativos a maxia do séptimo arte en pantalla grande. Só habería que trasladarlle unha petición a esa empresa que se vai a encargar de xestionar a nova multisala, que se acorden tamén do cine independente e que debullen imaxinación para atraer público, porque non só de éxitos hollywoodienses vive o espectador.
E falando de atraer xente aos espectáculos, os magos galegos parece que están a ter un gran poder de convocatoria nas actuacións que están a desenvolver por toda Galicia da man do Igaem, que fixo un importante desembolso económico nesta iniciativa. Segundo me contan a promoción que se está a facer por colexios e vilas está provocando que os auditorios e teatros se ateiguen de xente. Parabéns logo para todos eles.

Un grupo de veciños e industriais do centro de Lugo, coido que máis dos segundos pois a poboación desta zona é moi reducida, non parece estar moi dacordo co proceso de adxudicación das vivendas en aluguer das casas reformadas na Tinería. Din que unha vez revisada a lista de adxudicatarios, difundida moi alegremente pola autoridade competente sen respectar o anonimato, atopan moito apelido árabe e caló, e cren que así non se vai conseguir rexenerar o barrio. Algúns deles, aos que ao parecer lles tocara un dos pisos rehabilitados, din que renuncian, mentres que algúns hostaleiros, deses que serven calimocho ata altas horas da madrugada a rapaciños de colexio de pago que logo van mexando polos portais ata o seu fogar, din que hai que buscar solucións. Pois vai ser que si precisa a zona centro dunha rexeneración, pero desas que se consultan nas unidades de saúde mental dos hospitais.

Guillermo Sánchez Vilariño acaba de anunciar a súa dimisión como presidente da Fundación CEL para adicarse por enteiro ás súas empresas, embarcadas en proxectos internacionais de grande envergadura. Neste caso non sabemos se o mandatario saínte será quen avale ao sucesor para o cargo, como xa fixera no seu día cando decidiu deixar a presidencia da CEL nunha persoa en principio da súa confianza, pero que lle acabou creando máis dun quebradoiro de cabeza. Pechada aquela polémica páxina da patronal lucense, semella que agora as augas baixan tranquilas e só a refrega do ano pasado cando Sánchez Vilariño lle disputou a presidencia da Cámara de Comercio a Alfredo Mosteirín alterou algo esa calma alo menos aparente. Eso sí, na firma da creación do Foro Prolugo na Deputación chamaba a atención velos aos dous aos extremos da mesa, separados por unha amplia ringleira de políticos. ¿Ou sería cousa do protocolo do noso compañeiro Pulpeiro? Vaia vostede a saber.

Estes días non paramos de oír aos dirixentes socialistas xustificar dun ou doutro xeito ese pacto contra natura, como se soe definir un acordo entre forzas políticas con ideoloxías moi alonxadas, que supón o apoio do PP aos orzamentos municipais de Lugo. Alguén pode pensar que con tanta explicación o PSOE quixera mandar un recado, aínda que sen destinatario concreto. Porque se hai que aplicarse tanto en argumentar unha decisión dun rexedor que pacta co PP ao non conseguir facelo como a maioría dos seus compañeiros cos concelleiros do BNG pode darse a entender que se está a dubidar de se foi esa a mellor decisión. A un recórdalle tanto apoio a esas palmadiñas nas costas que dan os presidentes dos equipos de fútbol aos entrenadores unha semana antes de destituílos. Bueno, igual esaxero, pero é que non dou espantado a mosca tras da orella.

Contábanme hai días un caso dunha nena dunha pequena aldea da provincia de Lugo que deixa claro que os que máis están a sofrir o despoboamento do rural galego son os propios rapaces. Esta cativa é a única do pobo e durante toda a súa infancia tivo que xogar soa, como tantos fillos únicos, e por iso cada mañá espera con ansia que veña a recollela o bus para voltar a estar cos compañeiros no colexio. A última estatística demográfica que nos achega o INE fala de que Galicia aumentou nunha década apenas 30.000 habitantes, grazas sobre todo á chegada de inmigrantes ás grandes cidades, aínda que catro de cada cinco concellos perderon neste tempo poboación. A dinámica antóxase xa imparable e cada vez serán máis os pobos pantasmas que só reviven en verán co bulir de xente con marcado acento castelán, dese que adoita estirar as vogais. Nin axudas europeas, nin plans leader, nin turismo natural… A sorte parece estar botada para o rural e se cadra haberá vilas que consigan aguantar o tirón grazas a algunha pequena industria ou a que souberon adaptarse á situación atraendo eses servizos cada vez máis demandados polos avellentados galegos como son os centros de saúde ou as residencias da terceira idade. A esperanza desta Galicia, como non podía ser doutro xeito, está nesa franxa atlántica dinámica, pero que tamén loita por conseguir non perder a senda que marcan outras grandes cidades da Meseta ou Levante. Eso sí, a vida rural, por moito que se queira impulsar dende algunha consellería, semella ser unha batalla perdida hai anos.

Os mitins políticos diante dunha campaña electoral son necesarios, máis que para convencer aos asistentes de que teñen que votar aos convocantes, para darlles ánimos aos candidatos para afrontar a campaña e os resultados. Acabo de ler que despois da luba lanzada polo secretario de Organización do PSOE, José Blanco, de ter un debate co PP lugués, o presidente do partido en Lugo, José Manuel Barreiro, aceptou o reto e propón que sexa a Asociación da Prensa a que modere a contenda. Pois non sería mala idea repetir o Encontro Cidadán cos Candidatos de Lugo de maio pasado, onde Orozco, García Díez e Lage tiveron que, ademais de lidiar entre eles, atender aos requerimentos dun público que lles demostrou aos tres candidatos que en política debatir no é unha opción, é unha obriga.

A corporación municipal de Lugo, a proposta da alcaldía, acordou concederlle o título de fillo adoptivo da cidade ao bispo saínte da diócese, o lalinense de orixe aínda que xa lugués polos catro costados, frei Xosé Gómez. A figura deste discreto franciscano que leva máis de trinta anos dirixindo a Igrexa en Lugo sen levantar polvaredas está a ser loubada estes días por moitos fieis a modo de artigos e cartas, nas que se incide na súa falta de apego ao boato, algo do ás veces soen abusar os seus homólogos. Frei Xosé tamén evitou case sempre pronunciarse sobre os polémicos comunicados saídos da Conferencia Episcopal na que, sen embargo, estaba presente, e as súas pastorais adoecían moitas veces de alusións terrenais, centrándose no ámbito celestial. Eso sí, cando tocou saír á rúa a protestar por esa guerra na que nos meteu aquel innomeable presidente non dubidou en facelo, aínda que nun segundo plano. Haberá quen discrepe se este bispo merece este título, do que por certo tamén é acredor Froilanciño, pero eso xa queda na conciencia de cada un.