Despois de perder a batalla no seu partido en busca da cobizada presidencia da Deputación de Lugo semella que Francisco Fernández Liñares, considerado a man dereita de José López Orozco nestes oito anos á fronte da alcaldía de Lugo, parece que vai ter como premio á súa lealdade a presidencia desa nova confederación hidrográfica. Pero antes de marchar para Ourense, Liñares semella querer deixar pegada na súa cidade e por iso esta semana na que exercía de alcalde en funcións desatou a polémica cunha proposta radical para acabar co botellón na muralla: pechala con portas pola noite. A idea provocou un rechazo a esta medida case unánime e mesmo Orozco tivo que mandar unha mensaxe tranquilizadora desde Arxentina. Esperemos que como presidente da CHM Liñares modere os seus plans, porque este home ata é capaz de poñer valos nas beiras do Miño para evitar que alguén o contamine.

O discurso centralista demoniza sempre o localismo político baseándose na teoría de que o ben común non pode estar sometido a presións periféricas. Tirando desta teoría, os socialistas galegos tentan convencer aos lugueses de que a decisión de situar a futura Confederación Hidrográfica do Miño en Ourense atende a un criterio lóxico e consensuado. Pero por moito que se queira vestir o santo en Ourense, en Lugo axiña o conseguen espir, pois os mesmos argumentos de operatividade se poden atopar nas dúas cidades, moi semellantes en características e servizos. A polémica recorda outras da era Fraga, como a da Cidade da Cultura, que espertou a febre localista dos alcaldes socialistas, que a consideraban un agravio para outras cidades. Agora que lle toca gobernar, o PSOE ten que trocar o discurso e defender precisamente esas medidas. Claro que en decisións como a localización da CHM hai quen di que tivo moito que dicir o localismo, ese mesmo que á hora de facer contas di que en Ourense PSOE e PP xóganse un deputado ao Congreso que ata podería decidir a Moncloa. E en circunstancias así non queda máis remedio que mollarse para cruzar o río.

Entre que non se lle ve moi animada a facer traballo parlamentario e que non para de facer amigos por Galicia, Elena Salgado ten cada vez máis difícil atopar un oco nas listas ao Congreso por algunha das catro provincias galegas. Ademais de negalle transferencias á Xunta, o seu perfil máis técnico que político deixaa fóra de xogo.

O desencontro casi irreconciliable que amosan xa PSOE e BNG (léase Orozco e Lage) tiña como punto de inflexión a proxecto orzamentario para 2008 elaborado polo actual goberno municipal. O actual equipo socialista precisa desa maioría que se lle escapou o 27-M, aínda que unha prórroga dos actuais en caso de non acadar o consenso tampouco sería unha traxedia, posto que tamén foron elaborados baixo mandato de Orozco. A xogada do mestre chegou cunha carta que ninguén esperaba e que pode condicionar as decisións que adoiten PP e BNG; estamos a falar da petición dun plan Urban, valorado en 9 millóns de euros, que sen ser unha cantidade espectacular, pode servir para reformar algún edificio tan singular como o vello cárcere. Unha falta de acordo na corporación daría para atrás a esta subvención da Unión Europea xa negada a Lugo outras veces. O PP xa avanzou que non sería quen de poñer atrancos aos orzamentos se o PSOE acepta algunha das súas propostas, mentres que o BNG acabou de meter a pata cunha réplica pouco medida: “Apoio os presupostos se entro no goberno”, dando a entender á opinión pública que a única prioridade de Lage é tocar poder. Mentres segue a discusión orzamentaria, o PXOM continúa sen estar pechado e a data límite de febreiro para que quede aprobado achégase cada vez máis, así que da capacidade negociadora duns e outros depende que a cidade non faga como a miña tartaruga Súper e pase outro longo inverno de letargo.

Acaba de ser proposta pola dirección nacional do BNG como cabeza de lista ao Congreso por Lugo, unha decisión coa que a concelleira luguesa Paz Abraira confirma o seu imparable ascenso nunha organización á que ela e a súa familia están unidos desde hai moitos anos. A súa laboura negociadora co PSOE, moi fructífera no caso da Deputación e ata o de agora atrancada no Concello, serviulle para chamar a atención dos seus compañeiros que, malia ser aínda unha descoñecida na provincia, apostan por ela neste novo intento por acadar ese cuarto escano que elección tras elección se disputan PSOE en PP. Tamén hai que dicir que os dirixentes nacionalistas gozan arestora deso que os departamentos de Traballo dan en chamar pleno emprego, polo que resulta difícil atopar un bloqueiro con adicación exclusiva para ocupar candidaturas. No resto de listas, dase por seguro que José Blanco voltará a ocupar a cabeza de cartel do PSOE, seguido por unha muller. O PP, que cada vez ten máis difícil recuperar o terceiro deputado, xogará tamén cun home e unha muller nas dúas primeiras prazas. Joaquín García Díez, libre de ataduras municipais, xa se ofreceu a repetir, malia os problemas que parece ter para atopar un cómodo enlace ferroviario con Madrid; podería acompañalo Susana López Abella ou algunha representante do partido na Mariña. Se cadra ata aparece algunha familiar de Rajoy con opcións. Quen sabe. En canto ao Senado, semella que aínda hai moito que discutir e as tres prazas do PP van a venderse ben caras, e ata o propio José Manuel Barreiro podería reservarse unha. No PSOE ninguén discute a labor do mellor fontaneiro socialista na provincia, Luis Ángel Lago Lage.