Entra un rapaz nun bar —e non é un conto— e pregunta se hai wifi. O camareiro respóstalle que non e o posible cliente decide marchar. Ao pouco, unha señora maior abre a porta, achégase ata o recuncho dos xornais, mira que non hai ningún libre, e pega de volta por onde veu. Entrementres unha televisión muda amosaba imaxes do presidente do Goberno falando para a nación. Algúns miraban de esguello cara a pantalla, pero sen moito interese por escoitar o que dicía Rajoy, se cadra porque sabían que alguén llelo resumiría despois.

A escea é toda unha metáfora da situación que viven agora os medios de comunicación e os seus receptores, onde internet abriu novos canles de información e entretemento aos que se tentan adaptar os mass media tradicionais, de xeito que a prensa de papel trata de manter o seu nicho de negocio e as televisións tentan reter ao telespectador copiándose formatos que, canto menos custes de produción poidan ter, mellor.

Os datos aportados polo último informe sobre a profesión xornalística, nos que alerta da destrución de 12.000 empregos en España desde a chegada da crise en 2008, son para tremer. Pero quédome cunha parte da escea vivida nese bar, onde dous cidadáns, de diferentes idades, andaban á precura de algo que só lles poden aportar dun xeito contrastado os profesionais e os medios de referencia: a información. E iso tamén hai que pagalo, como o café.

Unha sociedade que quere vivir tan á présa semella que non está a disfrutar o presente. Senón que alguén me explique por que a finais de outubro xa comenzan a instalarse alumeados navideños e a ofrecernos a lotaría, en Nadal anúncianos ofertas de cruceiros de vacacións, en primavera non paran de pasarnos imaxes dos primeiros bañistas en Benidorm e no verán colócanos coleccionables e maquetas imposibles para armar nas horas mortas dos días de frío.

Son só exemplos dunha cultura consumista que nos inculcaron aos da miña xeración e as sucesivas e que aceptamos sen miramentos ata que se nos botou enriba hai seis anos unha crise económica que tamén nos fixo reflexionar sobre o que é verdadeiramente importante.

Porque se é certo que algún día vivimos por enriba das nosas posibilidades, agora dános a impresión de que foi en diferido, que diría Cospedal, e cando nos ía tocar a quenda de meterlle o dente ao xamón pata negra atopamos con que só nos deixaron o óso para facer o caldo. E por enriba, esa obsolescencia programada que nos obriga a cambiar a neveira, o coche ou o móbil cada poucos anos estalles a xerar problemas as unhas familias que xa nin queren ver as ofertas do súper no seu buzón.

Din os expertos en economía que a mellor forma de saír dunha crise e fomentando o consumo. Vale, pero que polo menos nos deixen chupar en paz o xelado antes de que se derreta.

No país das contradicións que é España, onde malia ser deporte nacional o chupeteo vai á quebra unha fábrica de piruletas, unha muller á que algúns atrevidos deron por morta logrou superar unha enfermidade tan descoñecida como o ébola grazas á sanidade pública que o Goberno quere privatizar.

Malia que aínda tardarán días en darlle a alta a Teresa Romero, seguro que tardará menos tempo en apuntarse o tanto da curación esa ministra de Sanidade que durante unhas semanas axudou a desatar o pánico entre a poboación, coa axuda do xornalismo máis tendencioso.

Non é esta a primeira nin será a última das crises sanitarias que vai vivir un país que sae flote porque semella inmergullable, pero en canto se consiga superar esta —e coido que así será porque xa está o ianqui niso—, o primeiro que habería que prantexarse é a existencia dun ministerio que, logo do traspaso de competencias sanitarias ás autonomías, non é capaz de asumir a única tarefa intrasferible, a coordinación en situacións de emerxencia.

Ana Mato acusou hai uns días á oposición de facer política na fase crítica do contaxio de ébola de Teresa Romero. Agora que sabemos que a enfermidade pode ser tan mortífera é ao mesmo tempo tan superable como unha gripe, sería logo o momento de facer política coa xestión dun problema levado sen xeito desde o principio e pedirlle á ministra que, por favor, marche para a casa.

Teresa Romero, coa primeira vítima do caos sanitario

Levo tres días ao pé do canón e dame a sensación de que o verán aínda acaba de comezar. E non só porque o calor que tanto estranamos estes meses me estea a mudar o corpo, tamén axuda no desaxuste vital o feito de que setembro sexa un mes de tránsito non sabe cara a onde e no que a xente fai plans tan inconsistentes coma esta canícula.

Ocórreme que non me apetece apuntarme a ningún ximnasio, nin aprender un novo idioma nin comezar unha colección e moito menos analizar o comezo do curso político. Só penso en contar os días ata as vindeiras vacacións, malia que esteamos a falar de números de tres cifras. Teño o bronceador, a bolsa e a silla de praia na maleta do coche e quedarán alí polo menos ata que pase o San Froilán, momento no que o meu corpo se decatará de que de verdade acabou o verán e toca replantexarse cousas.

Setembro é para a maoría dos españois coma ese camiño no deserto que estamos a cruzar desde que alguén nos dixo que entraramos en recesión, malia que para min, polo feito de ser o mes do meu natalicio, cada vez que chega síntome coma nun limbo do que non me apetece saír por se o que me espera máis aló no me gusta.

Non son dos que se lamentan de ter depresión postvacacional, pero cústame arrancar tanto coma ese motor parado durante un tempo que está desexando que a gasolina e o aceite flúan polo seu interior. Estou en tránsito, a lo menos ata outono.

Coñezo a alguén que se nega a ver ningún partido de fútbol do Mundial en protesta polos desorbitados soldos dos xogadores e as indecentes primas que lles prometen aos que acaden o título. Tamén sei duns cantos que mirarán cara outro lado cando as televisións retransmitan a cerimonia do ‘cambiazo’, que será executado coa mesma destreza coa que un opositor pouco ‘preparao’ consegue supera-lo exame a gaña-la praza. Moitos deles son ademais dos que están convencidos de que a antigua cúpula de Novacaixagalicia vaise ir de rositas por moitos delitos que lles queira imputar a Fiscalía Anticorrupción, porque saben que, a diferenza daquel mítico Dioni que fixera o mesmo cos cartos doutro banco, eles non van ter que cruzar a porta da cadea.

Todos eses incrédulos e indolentes cidadáns representan a esa nómina que protesta co látigo da indiferenza, un arma eficaz na distancia corta, pero que a nivel de sociedade a ciencia demoscópica cataloga como os do non sabe non contesta.

A humanidade somos unha raza afeita a adaptarse en calquera medio hostil, que conseguiu sobrevivir durante millóns de anos e por esa máxima se rexe toda esa masa de poboación que non se inmuta por moito tertuliano que os queira pinchar. Están afeitos a superar as dificultades día a día, sen atender consellos dos que os cobran a millón. Só por iso merecen que alguén se acorde deles por un día, malia que tamén pense que se trabucan.

O Mundial desde a favela

O que máis me fai dubidar das teorías conspirativas é que só se centran en acontecementos relevantes e non nas pequenas cousas que nos ocorren a diario como, por exemplo, que se nos morra o móbil, perdamos o último bus ou nos poñan unha multa de tráfico. Porque se cadra tamén detrás desas vicisitudes podería ter estado un lobby de fabricantes de teléfonos, que decide que xa é hora de que merquemos a última versión de smartphone; a asociación de taxistas, para que demandemos un servizo, ou os directivos da DXT, que tentan cadrar as contas do último mes.

Seica estas minucias non dan para tanta literatura como a que se ten escrito sobre supostas conspiracións como que a Nasa agocha desde hai décadas restos de extraterrestres, que Elvis aínda vive e mesmo fai voces no novo disco de Michael Jackson ou que o primo de Rajoy sabe que iso do quencemento global é unha farolada. Sen embargo, se hoxe en día hai posibilidades de que nos controlen vía internet, GPS ou por videovixianza, a ver por que logo non ía ser verdade que houbese un comité de malos malóns con capacidade para poñernos pedras no camiño cando lles pete.

Nai que os botou! Acábaseme de queimar a comida mentres escribía. Seguro que o gremio de hostaleiros local está detrás, porque vou ter que ir de menú do día. Bueno, igual estoume pasando, non vaia ser que algún pense que estou a soldo do clube Bilderberg.

Non é por levarlle a contraria ao curmán de Rajoy, pero aínda que eu poida ter a mesma credibilidade científica ca el, coido que a vaga de temporais que sufriu a franxa atlántica e cantábrica española algo debe ter que ver con ese cambio climático que esquecimos ao decatarnos de que estabamos nunha crise de tres pares de ovos. Pero como os meus coñecementos na materia se basean nuns cantos documentais e artigos lidos na National Geographic, case prefiro pararme a analizar a convalidación feita polo Congreso do decreto de axudas urxentes para reparar os danos dos temporais durante os dous primeiros meses do ano, en total 150 millóns de euros, dos que 20 irán a particulares que sufriron os efectos das ondas ou o vento nas súas propiedades.

E malia que non está de máis axudar a quen padece catástrofes naturais, as imaxes que quedan na retina son as de paseos marítimos, prais urbanas, espigóns, edificios ou casas destrozadas por unhas ondas que só exercían os seus dereitos sobre uns terreos que no seu día lle foron arrebatados pola especulación urbanística ou o capricho dos alcaldes.

Rajoy, se cadra aconsellado por seu curmán, revisou a Ley de Costas nada máis chegar ao Goberno para legalizar aquelas construcións ilegais á beira do mar e reducir a 20 metros a zonalitoral protexida, pero como o pertinaz temporal deste inverno se encargou de trazar novas liñas no mapa, agora o gasto vainos a todos no peto.

Apartamentos a pé de praia

Tutor e Reguera, 'O dúo Sacapuntas'

Hai xente que pensa que ten un don divino para poñerlle alcumes aos demais e por iso non pode conterse de bautizar a calquera que se lle cruce no camiño, malia que moitas veces a broma raie a ofensa. Eses listiños da clase que durante a súa etapa escolar practicaron sen sabelo o ‘bulling’, chegaron ao mundo laboral cos mesmos desexos irrefrenables de caricaturizar a xefes, subordinados ou a quen no lle fixese a ola ao seu paso.

O sumario da operación Pokemon descubriunos unha desas personaxes con áceda invectiva, da que fan ostentación diante dos que, pese a que saben que tamén son vítimas da mofa, rin condescendentemente. Porque o tal José María Tutor, delegado de Vendex en Galicia e conseguidor de contratos públicos a base de galanos de varias categorías, semella ser unha especie de buscón no que Quevedo, de vivir hoxe en día, ben se podería inspirar para escribir unha nova saga de novelas picarescas.

Casacomidas, Cachas Negras, El Birollo, Ojo de Lince, Dios, El Pulpo, Pijolandia, La Listilla, Takchenko, Reguetón ou El Bigotes son solo algúns dos alcumes que lles puxo a todos aqueles cos que tratou e dos que se serviu para tecer esa presunta rede extorsionadora que investiga Pilar de Lara. «¿Quién ponía los motes?», preguntoulle a xuíza no interrogatorio.

Non contestou, se cadra porque nese intre de risa nervosa ata lle estaba a buscar alcume á maxistrada.