Archivo de ‘economía’ Category

Sueldazos

Mércores, 20 de Xuño, 2012
Unha das razóns que máis nos incitan a aborrecer o sistema é a disparatada diferenza salarial entre algúns profesionais, que chega a provocar situacións de indignación sobre todo cando falamos do sector público. Porque aínda que o esforzo, o enxeño, a destreza ou a capacidade de sortear situacións complicadas debe merecer o premio, resulta inquietante comprobar ata que punto se pode chegar a primar a xestores que no exercicio da súa incapacidade levaron á zozobra as naves que pilotaron.
O exemplo máis claro da política de soldazos que deixou a época das vacas gordas foron os mangantes -perdón, magnates-, da banca, aínda que estes MBA de traxe de seda e zapato castelán non son os únicos que o levaron quente a casa. Así, os conselleiros e altos directivos das empresas do Ibex obtiveron en 2011 unha remuneración media de 1.070.000 euros, en tanto que o gasto medio por empregado nesas mesmas firmas ascendeu a 43.353 euros, polo que por cada euro que gañou o traballador, o executivo embolsouse 28,34. E iso que a inmensa maioría de empresas, con excepción do emporio de Amancio Ortega, acumularon perdas de escándalo nos últimos anos.
Dise que os españois vivimos durante a década anterior por encima das nosas posibilidades, aínda que está claro que algúns bastante máis que o resto.

España

Mércores, 13 de Xuño, 2012
Machado cría que algún día aquela España de charanga e pandereita que traizoou os seus versos tornaríase na España da rabia e a idea. Confiamos durante anos na premonición do poeta, levantamos a cabeza, reinventámonos, sorprendemos a estraños. Crimos superado os complexos do emigrante sen papeis, do empresario medoñento de cruzar fronteiras, mercamos autoestima nos mercados de futuro e despregamos a vela maior para regatear coas grandes flotas. Ata puxemos no peito unha estrela de campión sobre un escudo consensuado, pero que nunca quixemos bicar.
Un día alguén veu espertarnos, pediunos as contas e non daban as restas, negamos a evidencia e resucitamos esa España que tiñamos baixo mármore. A vella e tahúr, a zaragatera e triste.
Deixamos de ser un equipo para converternos en bandas e quixemos darlle a volta á tortilla en busca de sensatez. Pero atopamos enredo, trágalas e máis decepción. E agora que?, preguntámonos logo de vernos definitivamente atrapados na cápsula do tempo, ao arbitrio dos que programan as vidas alleas.
Aínda así, consolámonos vendo sobre o céspede ao único equipo que funciona nesta España sen capitáns nin rumbo. Agarrámonos á súa fe, coma se eles fosen capaces de rescatar ese soño machadiano, e encomendados a eses santos de pantalón curto esperamos outro milagre da primavera.

‘Corralito’

Domingo, 20 de Maio, 2012

Non é a candidata a canción cutre do verán do inefable Georgie Dann, tampouco unha nova marca de comida rápida, nin sequera un premio extraordinario da Once, aínda que a palabra corralito está en boca de todos aqueles que gardan nunha conta bancaria eses aforros detraídos ao goce do lecer ou á calidade de vida. Unha das máximas autoridades en economía, é dicir, un deses personaxes que os ricos moi ricos usan para distraer a atención sobre as súas auténticas intencións, acaba de pórlle data á nosa entrada en parada respiratoria: xuño. É máis, Paul Krugman, que é como se chama este polo de granxa, xa nos ve o vindeiro mes a españois e italianos facendo cola nos bancos tratando de sacar efectivo das contas para levarllo á caixa forte da señora Merkel. A verdade que logo de ler as reseñas sobre o seu artigo no New York Times case que me asustei, aínda que tras comprobar que no seu currículo este gurú atesoura un Premio Nobel xa quedei máis tranquilo ao recordar que tamén llo deron a xente como Forbes, Kissinger, Arafat ou Rabin. Pero aínda que a cousa pinta bastante mal e pesar de que o amo do curral leva seis meses actuando como un galo descabezado, a principal razón que desacredita a teoría deste economista estadounidense non é outra que a constatación de que, en xuño, a única preocupación de italianos e españois será a Eurocopa de fútbol.

A Arxentina

Mércores, 18 de Abril, 2012
Un dos meus destinos pendentes de coñecer é A Arxentina, esa terra de acollida de varias xeracións de galegos expatriados polo fame, a guerra fratricida, a ambición ou ata polo amor. Din os que alí viviron que as oportunidades e o fracaso están á volta de cada esquina, e que os seus habitantes acuñan todo o bo e o malo da amalgama de razas que os conformaron. Das súas riquezas naturais e culturais aproveitáronse as metrópolis ao longo de cinco séculos e esa cobiza do conquistador tamén serviu para facer emerxer ditadores ou políticos populistas capaces de mobilizar ao pobo contra o invasor ata o borde do abismo.
Dez anos despois de vivir unha crise difícil de imaxinar nun país con tantos recursos e que supuxo a venda das xoias da república e a saída do país dos mozos mellor preparados, A Arxentina da era Kirchner quere recuperar o seu status con métodos pouco ortodoxos para o sistema económico mundial, como a nacionalización da petroleira YPF, propiedade da española Repsol.
A medida indignou ao Goberno de Rajoy, que dá por roto o clima de «cordialidade e amizade» e anuncia «represalias», aínda que non sabemos se consistirán nun embargo á importación de doce de leite, a expulsión da Asociación de Academias da Lingua, a clausura dos gabinetes de psicoloxía ou o secuestro de Messi e os seus balóns de ouro. Boludos.

Medo escénico

Mércores, 11 de Abril, 2012
O medo escénico que popularizaron primeiro García Márquez, para definir o seu pánico ante o atril, e logo Jorge Valdano, para demostrar que o factor campo existe á hora de atenazar ao rival, tamén valería para describir a actitude do noso presidente do Goberno á hora de enfrontarse á opinión pública. Todos sabemos que a oratoria non é o forte de Rajoy, eo máis esa imaxe de paisano que nunca nos vendería unha lavadora rota e co que pecharíamos un negocio cun apertón de mans. Pero aínda que ao líder dun país non se lle pide comparecencia diaria ante os xornalistas, polo menos unha explicación por ter aplicado as medidas económicas máis duras da democracia si que nos debe. Os expertos en comunicación política explican que un tema álxido pode converterse para un goberno nun problema e que, se non se afronta a tempo, pasa a ser unha crise e logo un escándalo ou unha urxencia nacional. Para evitar estes escenarios plantexa realizar un control de danos e, sobre todo, comunicar ben, porque os medios queren coñecer as causas e aos culpables do que está ameazando á sociedade.
Nada diso atopamos por agora nesta platea chamada España, na que os ministros espontáneos tratan de manter a tensión escénica pola ausencia do actor principal e onde ninguén se desexa moita merda, quizá porque diso xa imos sobrados.

Un pobo enfermo

Xoves, 16 de Febreiro, 2012

Non sei se somos un pobo enfermo ata o extremo no que definiu Alcides Arguedas a súa Bolivia de principios do século XX, onde os terratenentes se negaban a impulsar o ferrocarril porque os indíxenas xa lles transportaban gratis as colleitas.
As axencias de cualificación, os grandes investidores, os burócratas da UE, as potencias dominantes desa mercacomunidade… ata os guionistas de programas de humor foráneos diagnostícannos esa doenza que só ten un remedio: unha involución na autoestima que nos converta de novo neses amables indíxenas que se conformaban co pan e o sal para non importunar o señor, que é quen mellor sabe o que nos convén.
O novo Goberno central comezou a aplicar o remedio importado sen demasiado convencemento, aínda que consciente de que coa anestesia aplicada polos seus antecesores dificilmente se vai alterar o aturdimento xeral que se vive. Conxelación de soldos, subida de impostos, reforma laboral xa non son palabras tabú para uns políticos que souberon implantar na sociedade a mensaxe de que mal de moitos é un consolo, aínda que sexa de fatos.
Quedo coa estratexia dos sindicatos ante a situación, esperar a ver como reaccionan os traballadores ante a terapia de choque aplicada antes de botarse á rúa. Pois que non se estrañen se desta o enfermo foxe tamén do acompañante.

Cinco millones esperando

Venres, 4 de Novembro, 2011

Son casi cinco millones y deberían estar en el centro del debate político durante la campaña electoral que comienza mañana por la noche, aunque seguramente los candidatos solo los utilicen estos días para hacer demagogia y prometerles un futuro menos incierto que el actual.

El desempleo es ahora mismo, según el CIS, la principal preocupación de los españoles, esa que siempre ocupaba puestos menos destacados cuando las bombas de Eta eran semanales o los escándalos de corrupción ni se daban contado con los dedos de las manos.

El modelo económico que los gobiernos europeos usaron como manual fracasó, pero en España parece que se pagaron más caros los errores y ese índice de paro del 21,5%, que llega al 45,7% en el caso de los jóvenes, es la prueba irrefutable de que ningún gobierno, ni estatal ni autonómico, es capaz de encontrar soluciones, hasta el punto de que son pocos los que confían en que tras el 20-N haya un cambio de tendencia.

Inquieta ver, por ejemplo, como en Andalucía hay hasta 1,2 millones de trabajadores sin empleo o que en Galicia estemos en niveles de récord, con 226.000 gallegos en paro. Pero aún preocupa más ver que en estos días de precampaña lo único que parece importar a los políticos es si son ellos los más limpios o si tras las elecciones se va o no a negociar con Eta. ¿Pero acaso esta gente no se entera de qué es lo que de verdad preocupa a los españoles?

Sen factura

Venres, 11 de Febreiro, 2011

A pregunta do millón: -Fágolle factura?
-Vale.
-Pero teño que cobrarlle o IVE.
-Bo, pois dá igual.
Con este argumento, varios millóns de euros escapan a diario ao control de Facenda, xerando unha economía mergullada á que agora quere pór coto o organismo estatal ante a caída de ingresos que xerou a crise. No punto de mira estarán aqueles profesionais ou autónomos que, segundo Facenda, teñen un nivel de vida que non concorda cos seus ingresos, aínda que seguramente as presas desta cacería acaben sendo só os propietarios daquelas pemes que van trampeando coa facturación para non perecer no camiño.
En cambio, os que practican a enxeñería financeira, con equipos de asesores para evitar o fisco e con prácticas que a miúdo cruzan a fronteira da legalidade, quedarán indemnes a esta campaña de acoso ao defraudador.
Quizá o que acabe xerando Facenda é unha falsa cultura de austeridade que durará ata a chegada dun novo ciclo de crecemento, aínda que o que será máis difícil é convencer a ese 43% de españois que, segundo o Instituto de Estudos Fiscais, xustifica a fraude. E iso precisamente é o que nos diferencia dos países que cren no estado do benestar.

Sin control

Venres, 10 de Decembro, 2010

Nunca tan pocos pudieron hacer tanto daño. Con este epitafio podrían ser enterrados los dos mil y pico controladores aéreos que el Gobierno estuvo a punto de fusilar al amanecer, jaleado por los medios de comunicación y aplaudido por miles de viajeros tirados en aeropuertos y hasta por aquellos que en su vida no se subieron a un avión. Y vaya por delante que no me inspiran lástima unos trabajadores que, pese a haber llegado a cobrar de media 600.000 euros al año, tuvieron que ser obligados a punta de mosquetón a acudir a sus puestos, pero tampoco creo que sea propio de un país civilizado someter a linchamiento y sin posibilidad de réplica o arrepentimiento a un colectivo por hacer una huelga encubierta, algo que en Espana hacen obligatoriamente a diario cuatro millones y medio de personas y el resto ni se inmuta. Además, si los controladores llegaron a tener los privilegios que se les imputan es porque alguien se los ha ido concediendo con los años, ya fuesen ministros o directores de Aena, y quitar de un plumazo ese caramelo nunca sale gratis. El problema es que éste es un país sin tradición negociadora, donde si alguien no cede se acaba llamando a los vehículos blindados para poner orden, pero sin calibrar el riesgo para las libertades que suponen las medidas excepcionales.

Derbi

Xoves, 2 de Decembro, 2010
Tería que disputarse un Barça-Madrid todas as semanas para reunir a forza das dúas españas futbolísticas que non poden vivir unha sen a outra e tratar de que esa tensión case sexual no puxese as pilas fronte ao pesimismo que nos afoga. Viríanos ben para coller ritmo de país en desenvolvemento e espantar así aos especuladores que non deixan de cuestionar a fiabilidade da nosa débeda. Zapatero quixo apelar ao espírito de equipo e reuniu aos grandes empresarios e executivos do país para buscar solucións a unha crise non só económica, senón de ideas. E como non podía ser doutra forma, a dous días do derbi, o comité de expertos -35 homes e dúas mulleres- recomendou ao adestrador que non lle treme o pulso á hora de decidir a estratexia e que aposte pola canteira.
Mentres Moncloa o pensa, Galicia xa se puxo ao choio e as dúas grandes caixas galegas, que ata este luns representaban a ese antagónico norte e sur, acordaron reunir aos seus mellores talentos para loitar na Champions financeira.
Na liga que libra España cos grandes da economía mundial aínda somos un equipo por facer e exposto a humillantes goleadas, pero o que queda é afrontar cada partido coma se fose un clásico. E se se gaña, pois mellor.