Tanta paz leves como paz deixas. Esta despedida, que segundo Mariló mesmo firmaría Q.D.E.P., é o mellor que se lle pode desexar ao dimisionario ministro de Justicia, que logo de ver abortado o seu proxecto de ley estrela por obra e graza da demoscopia, non lle quedou outra que facer mutis e deixar unha carreira política na que leva case desde que estoxou o chupete.

Alberto Ruiz-Gallardón marcha desautorizado polos seus, eses mesmos que logo de pedirlle que sacara a máscara de alcalde ‘pijiprogre’ para aplicar como ministro a dou-trina católica lle dan agora a patada no cú ao ver que a rúa non está para bicar santos. Porque a reforma da lei do aborto acabou por atragantárselle a un partido que só mirou cara un lado nun tema que entra nas decisións personais e nos dereitos individuais, e que se viu obrigado a rectificar a última hora, cando viu que a pouco máis dun ano das eleccións a súa versión ultra restaba máis que sumaba.

Malia todo, a Ruiz-Gallardón quedaralle a satisfacción de poder gabarse diante dos seus correlixionarios de telo tentado, o que lle pode reportar mesmo unha beatificación exprés cando lle chegue o momento. Entrementres, seguramente non terá por que recuperar a praza de fiscal en excedencia, porque a porta xiratoria se cadra lle ten reservado un posto nun consello de administración dalgunha empresa agradecida.

"Marcho, que me teño que ir..."

Se fixeramos unha enquisa entre os dirixentes galegos de PSOE, PP e BNG e lles preguntaramos que personaxe lles inspira máis temor, habería no eido político varios candidatos, entre os que sobresairía o homónimo do pai do socialismo español. Pero vista a deriva do caso Pokemon, non cabe dúbida de que a xuíza Pilar de Lara é a que verdadeiramente lle está a sacar o sono a canto político tivo trato nos últimos anos cos directivos do grupo Vendex.

Logo de levarse por diante varios alcaldes e poñer outros en corentena, as últimas investigacións apuntan directamente a unha presunta trama de financiamento ilegal dos tres principais partidos en Galicia e que poñen na picota, entroutros, ao presidente do PP de Lugo, José Manuel Barreiro, que pola condición de senador aforado se libra de momento dunha imputación.

Malia que todo o que se conclúe nunha investigación debe ser argumentado con probas para acadar unha condea xudicial, o certo é que a día de hoxe resulta difícil atopar un político que, logo de ver o seu nome nunha listaxe de investigados por corrupción, volva recuperar o estatus de xente de fiar para a opinión pública. E aínda que a diario se reitera desde os partidos que a imputación é un mero formalismo xudicial e algúns alcaldes como o de Lugo ata se gaban de ter máis dunha, os sinalados xa saben que o que lles queda é aguantar estopa e agochar os reloxos diante das miradas fisgoas.

A xuíza que quita o sono. Foto: Sebas Senande

Esta columna debería ir dedicada á opción política con maior seguemento nas últimas eleccións, e non falo do partido de Rajoy, senón da silenciosa maioría que decidiu non achegarse ao seu colexio por preguiza, desinterese, fartura ou, simplemente, porque non lle cadrou. Pero como seguramente os que non foron votar tampouco se pararían a ler opinións sobre política, cáseque mellor falar da opción que irromeiu no panorama cunha forza que só se pode atribuir ao intento dos seus promotores de non atarse a ningún lobby de poder e que aproveitou o marasmo das redes sociales para explicar dun xeito sinxelo e claro que se está a facer mal e como se pode cambiar ese vergoñento dato do Ine de que o 27% da poboación española está en risco de pobreza.

Podemos e a súa imaxe visible Pablo Iglesias están a administrar nestes primeiros días o seu éxito electoral con entrevistas nos medios de comunicación, malia que poden estar seguros os seus descoñecidos integrantes de que á volta da esquina se van a atopar cun zafarrancho de combate desas castes políticas, como eles as definen, que non van permitir que a súa sonora irrupción en escea se traduza nun crecemento capaz de convertilos en alternativa de goberno. Hai moitos intereses en xogo, bancarios, empresariais, mediáticos… e por moito ruído que fagan vai ser difícil un cambio nas políticas económicas e sociais que marcan o FMI, Wall Street, Merkel… ¿Ou non?

Os micrófonos xa non só apuntan aos de sempre

Os galegos asisten co mesmo interese ca un madrugador mira o documental de La 2 ao debate soberanista que está a liderar Cataluña mentres o País Vasco agarda na apoucada retagarda. E non é porque o presidente do Estado sexa paisano e antes fora vicepresidente galego, naqueles tempos nos que os nacionalistas lle cantaban: «soy Mariano Rajoy y voy a Raxoi a una junta de la  Xunta». Non creo, porque o único aceno que lle ten feito a esta comunidade nos dous anos que leva á fronte do Goberno central é non ter paralizado as obras do Ave, unha decisión que non lle houbera costado nin un sono a calquera outro dirixente popular.

A desidia ven porque a prioridade en Galicia é outra, como tentar salvar a casa cando está a arder a palleira. A diferenza entre os galegos e cataláns diante da tesitura de quedarnos sós ou seguir enchufados a España é que nós ficamos no esquinazo de Europa e eles bastante máis preto da pomada económica que está a tomar decisións. E se cadra por iso ata o vello profesor Beiras prefire volver a aliarse cun partido estatal de cara ás europeas e renunciar a esa nova Galeuska, porque se hai un ente que se está a apoderar das soberanías é a Troika comunitaria e compre facerlle fronte antes ao seu poder ca un Goberno chusco e con cheiro a alcanfor, que o único que fai e bailarlle ao compás á Merkel.

Os galegos, a diferenza dos cataláns, non teñen agora un problema de identidade, senón de supervivencia.

Cataláns seguindo o debate soberanista

Semella que ao cardenal de Madrid no lle parece que estea tan cautivo e desarmado o exército vermello como se cría, porque acaba de advertir durante o funeral de Estado por Adolfo Suárez que atopa actitudes que poden causar outra Guerra Civil.

Onte cumpríanse 75 anos do remate daquela contenda, iniciada un mes antes do nacemento de Rouco Varela e da que saberá de oídas, porque aínda que coma a gran maioría dos españois sufríu os rigores da posguerra, o ter medrado tralos muros dos seminarios proporcionoulle sempre un escano a carón dos que detentaban o poder. E se cadra porque a igrexa católica apenas perdeu privilexios por parte do Estado durante a Transición e mesmo incluso durante os mandatos de presidentes socialistas, o cardenal vilalbés ve no actual contexto de fractura de España un perigo para todos eses acordos entre a Santa Sede e o Goberno español que lle reportan vantaxes como participar nos ingresos por IRPF ou non ter que pagar impostos polos bens inmobles.

E aínda que Suárez, que curiosamente padeceu a terrible enfermidade da desmemoria, foi quen de facerlles desacordar aos españois o rencor acumulado durante décadas, non estaría de máis recordarlle a Rouco Varela que se durante a II República houbo uns sitios onde algúns amosaban actitudes que axitaban o enfrontamente entre irmáns, eses foron os púlpitos. E iso a historia perdóao, pero non o esquence.

O que vostede diga monseñor

Ana Mato, coroada

Pode que un ministerio tan descapitalizado como o de Sanidad non precise de especialistas na materia e se cadra por iso as últimas adxudicatarias da carteira se teñen caracterizado por meter a zoca cando se trata de dar consellos á poboación.

Xa o fixera a popular Celia Villalobos cando, en plena crise polas vacas tolas, dixo que aquelo era un problema de saúde animal, mentres encabronaba ao sector gandeiro ao recomendar que non se comensen osos de vacún. Tivo dignas sucesoras, como a socialista Trinidad Jiménez, quen tras calificar de esaxeración a epidemia de gripe A, meses despois gastou unha millonada en vacinas que logo non se usaron.

E iso por non falar de Leire Pajín, que tamén tivo deslices á hora de afrontar a crise do pepino, á que non lle deu importancia a pesar de que a UE estivo a punto de cargarse o sector. Pero se hai una ministra que se está a gañar o atributo de floreiro, esa é Ana Mato, quen logo de ter sido arroupada por Rajoy tras coñecerse a súa conexión coa trama Gürtel, reaparece agora para pedirlle ás televisións que pechen antes os programas prime time e aos españois, que se deiten antes. Foi a aportación máis destacable da ministra nos últimos meses, malia que un compañeiro de gabinete estea a impulsar unha nova lei do aborto que atenta contra o dereito á saúde das mulleres e dos fillos con malforacións que poden chegar a ter. Señora Mato, pois vaia deitarse vostede e mellor non se levante.

Así está o ambiente na rúa

Será que o feito de estar xa vacinado contra calquera virus de credulidade dos políticos me fixo construír unha idea moi banal diso que se ven en chamar servizo público, pero malia estar curado de espanto, si que me chama a atención que haxa autoridades que apelen ao seu espíritu de entrega aos demáis para permanecer nos seus cargos malia que lles estea a chover enriba o diluvio universal.

Porque aínda que entendo ás persoas que se deciden a entrar en política (arriscando a presunción de decencia) para traballar polo ben dunha comunidade, resúltame bastante inquietante ese apego por permanecer nos cargos cando, tras verse envoltos en asuntos turbios, teñen o foco xudicial e a presión mediática enriba deles e do seu entorno. Os que se deciden a marchar, xa sexa antes ou despois dunha imputación, din que o fan para poder defenderse mellor, unha explicación asumida por todos como unha decorosa baixada de pantalóns, e que ten como recompensa inmediata o abandono da picota para deixarlle o sitio ao seguinte inculpado.

Claro que neste país de pantomima no que aínda hai quen se cree iso de que somos unha democracia consolidada, os que fan mutis son a mofa da caste dirixente e, por iso, que haxa alcaldes/esas, conselleiros/as ou presidentes/as que se gaben de non dimitir malia a estar de merda ata os colares, non é só un síntoma de putrefacción do sistema, tamén é marca España.

Xornada de intenso traballo na Eurocámara

Levamos ano e pico sen nada que meter na urna e nuns meses os españois, igual co resto de europeos, seremos convocados a elixir a 751 privilexiados, 54 deles compatriotas, dos que nada volveremos saber unha vez finalice o reconto de votos, pero que se embolsarán durante cada un dos cinco anos de lexislatura un soldo medio de 84.000 euros, unha obscenidad máis da política.

Nos próximos meses oiremos a algúns partidos falar da necesidade de repensar a Unión Europea para que sexa máis social, a outros sobre a importancia de seguir unidos para competir cos mercados emerxentes e, aos máis inxenuos, desa suposta identidade europea que se desmonta cada vez que os países que mandan de verdade toman decisións que os débiles non poden nin cuestionar.

Certo é que España recibiu cantidades inxentes de axudas desde que en 1986 entraramos na Comunidade Europea, tras deixar aos pés dos cabalos a sectores como o pesquero ou o agrario, pero o euroescepticismo non parou de medrar nos últimos anos logo de ver como moitas desas subvencións acababan en mans de grandes constructoras, distribuidoras ou terratenentes, mentres se mantiña o desequilibrio entre uns e outros cidadáns, ata dentro do mesmo país. Se cadra pode que sexa posible outra Europa, aínda que dubido que os ‘benpagaos’ que enviaremos a Estrasburgo no la vaian crear.