Hai uns días tiven que enseñar unha escritura nun organismo oficial no que aparecía o nome que para min elixiron meus país e que eu decidín galeguizar ao pouco de que a lei mo permitiu. Dixéronme que non tiña validez e que debería ter que facer unha nova, se cadra para darlle traballo a eses notarios que coa crise do ladrillo viron diezmada a clientela. Finalmente imperou a lóxica e o funcionario decidiu que eu viña sendo o mesmo, tanto co nome en castelán como en galego, pero recordoume que cando se muda algo hai que facelo con todas as consecuencias. E eu asentín.

No Concello de Lugo acaban de decidir o cambio de nome de sete rúas, catro delas cun criterio que excede á Lei da Memoria Histórica, porque se trata de persoas vinculadas a un réxime político do que non queremos acordarnos, pero que no seu momento fixo moito dano aos que pensaban doutro xeito. Esos persoeiros serán susbtituídos por outros dos que ningún lucense nunca se terá que arrepentir, porque a memoria que deixaron non dá pé a iso.

A única mágoa é a de ver que a decisión tomada no pleno non fose unánime, porque no PP cren que as persoas homenaxeadas nalquel réxime sen discrepancias merecen estar na memoria colectiva.

Entre o resto da cidadanía, nostálxicos á marxe, os máis afectados polo cambio, residentes e empresas, lamentábanse do incordio de ter que mudar documentos. E tamén asinto.

A rúa que se adicará ao xenial Isaac Díaz Pardo

Se hai algo que me chama a atención dos xornais dixitais son os apartados de ‘o máis visto’, unha especie de guías rápidas sobre o que de verdade lles importa aos internautas, malia que a maioría sexan novas intrascendentes ou frívolas.

Unha revisión do ‘top ten’ das principais webs amosábame onte un panorama descorazonador logo de ver como entre as novas máis visitadas estaban o cambio de peiteado da raíña Letizia, os soldos dos protagonistas de ‘Supervivientes’ ou que Google se une á busca do monstro do lago Ness.

A luz acendéuseme ao ver que nun dos dixitais más lidos da rede o máis visto era o último artigo do blogueiro de viaxes Paco Nadal, e non porque estivera a describir unha paradisíaca praia low cost na que solazarse este verán, senón porque o seu contido sacaba as cores de editores de novas e tamén de lectores. «¿E se o titular fora ‘700 turistas europeos afogados ao volcar un cruceiro fronte a Malta’», propoñía. Nadal reflexionaba sobre a repercusión dunha traxedia coma do sábado, pero na que fosen protagonistas cidadáns deste lado do Mediterráneo, con pasaportes, contas correntes e declaracións da renda ao día, e tamén sobre os cambios lexislativos que se producirían.

Malia que non guíe as miñas inquedanzas informativas polo trending topic, nunca deixo de mirar eses apartados sobre o que lle interesa á maioría, porque sempre agochan gratas sorpresas.

Os barcos que menos importan

Os cambios legais como o que se está a debater no Congreso para modificar a lei do aborto non nos deberían sorprender nunha democracia onde as dereitas e esquerdas se turnan no goberno, xa que o que fan uns, tratan de mudalo despois os outros para acentuar o seu perfil.

De feito, un recente informe encargado pola patronal Ceoe e que se titula ‘Legislar menos, legislar mejor’, di que de 1970 a 2014 se adoptaron en España 40.046 normas estatais, a razón de máis dun milleiro por ano, malia que nos últimos exercicios a tendencia foi á redución da febre lexisladora. Así, en 2014, as novas normas apenas pasaron de 700.

E mentres se produce o debate impulsado polo PP para mudar a lei do aborto que impulsou Zapatero, o líder do PSOE acaba de comprometerse cos sindicatos de educación a que, se chega ao Goberno, derogará a Lomce, voltarase a impartir a asignatura de Educación para a Cidadanía e eliminarase a de Relixión.

Nada novo no panorama, pero o problema é que con tanta mudanza lexislativa non parece que haxa máis beneficiados que a teima da igrexa católica por seguir influíndo nun Estado aparentemente laico e o negocio das editoriais de textos educativos. Eso si, as cuestións nas que non hai consenso arranxaríanse con consultas específicas á cidadanía coincidindo coas eleccións, como fan noutros países, pero que aquí nin se plantexan.

A fábrica de leis