Europeos somos todos, aínda que uns máis que outros, como diría o Gran Irmán orweliano, e do mesmo xeito que o lema que fixo grande a La France –liberdade, igualdade e fraternidade– é un slogan que pode quedar ben nunha campaña de Aquarius, á hora de resolver os problemas domésticos, algúns países optan por solapar os principios que rexen a solidariedade entre os pobos.
A proliferación de campamentos de xitanos romaneses na periferia das cidades galas está sendo tratada polo Goberno de Nicolas Sarkozy cunha política propia de quen considera que a libre circulación na Unión Europea só é posible con tarxeta de crédito no peto.
E aínda que tardou en chegar a resposta da Comisión Europea, a comisaria de Xustiza da UE, Viviane Reding, puxo o cualificativo de “vergoña” ao que desde o Elíseo se define como “deportacións voluntarias” e propuxo sancionar esta política de limpeza étnica.
Seguramente, ningún ministro francés visitou algún deses asentamentos ilegais, nin coñecen as condicións de vida dos que residen neles, nin sequera pretenden saber que lles preocupa ou que futuro buscan nesa parte rica da grande Europa. O seu único obxectivo é devolver ao seu lugar de orixe un envío defectuoso sen pararse a pensar que esa mercancía son persoas.

Entre os veciños e os que gustamos de achegarnos pola Ponte a facer deporte ou tomar os viños sabíase que algo se estaba a mover no barrio para rexeitar o proceso de adxudicación de vivendas sociais en aluguer na Rúa Fermín Rivera, propiedade da Consellería de Vivenda e xa planificado polo anterior goberno popular. O PP sería logo o primeiro actor (i) responsable do conflito que se está a vivir agora en Lugo e que, por trascendencia, está a ser noticia tamén fóra da cidade. Claro que neste teatro de operacións o segundo (i) responsable sería logo o Concello de Lugo, que malia querer acabar co asentamento xitano do Carqueixo para propiciar a integración na cidade da súa poboación, logo de varios anos non conseguíu pisos para o realoxo. Porén, optou por un modelo de reubicación nas vivendas sociais que estaba a levantar Vivenda, o terceiro (i) responsable, por non mudar o proceso de baremación, deixando así a posible conflictividade en mans dos servizos sociais competentes. Ante este deixar facer deixar estar administrativo que só serviu para aderezar o sempre manipulable cabreo veciñal, o primeiro (i) responsable citado foi quen de acender a chispa cun acto público a pé de rúa que acabou en espontáneo corte de tráfico e que xa dura dúas semanas. A sucesión de protestas e réplicas entre políticos só serviu para sumar novos suxeitos a esta crónica da (i) responsabilidade e algunha ‘boutade’, como a proposta da federación veciñal de elaborar un censo de xitanos e inmigrantes. Seguramente haberá quen tamén lle adxudique unha (i) responsabilidade aos medios de comunicación polo tratamento do conflicto; ás asociación xitanas, por non terse mobilizado antes diante dunha situación que tampouco desexan, ou mesmo á sociedade luguesa, que en todos estes anos de progreso económico na cidade sempre mirou cara ao outro lado cando se falaba de erradicar o gueto do Carqueixo para integrar nos barrios ao pobo xitano.

O caso é que toda esa morea de (i) responsabilidades foi a que trouxo consigo unha situación na que medio cento de familias está esperando -algunhas en condicións precarias- para ocupar unhas vivendas xa rematadas, e de momento ninguén lles da unha solución consensuada, que de ningún xeito debe excluír o dereito a disfrutar dunha vivenda digna en aluguer. Negarlles esto sería, ademais de irresponsable, amoral, porque como dicía Arthur Schinzler, máis grave ca propia intolerancia é tolerar a intolerancia.