Entra un rapaz nun bar —e non é un conto— e pregunta se hai wifi. O camareiro respóstalle que non e o posible cliente decide marchar. Ao pouco, unha señora maior abre a porta, achégase ata o recuncho dos xornais, mira que non hai ningún libre, e pega de volta por onde veu. Entrementres unha televisión muda amosaba imaxes do presidente do Goberno falando para a nación. Algúns miraban de esguello cara a pantalla, pero sen moito interese por escoitar o que dicía Rajoy, se cadra porque sabían que alguén llelo resumiría despois.

A escea é toda unha metáfora da situación que viven agora os medios de comunicación e os seus receptores, onde internet abriu novos canles de información e entretemento aos que se tentan adaptar os mass media tradicionais, de xeito que a prensa de papel trata de manter o seu nicho de negocio e as televisións tentan reter ao telespectador copiándose formatos que, canto menos custes de produción poidan ter, mellor.

Os datos aportados polo último informe sobre a profesión xornalística, nos que alerta da destrución de 12.000 empregos en España desde a chegada da crise en 2008, son para tremer. Pero quédome cunha parte da escea vivida nese bar, onde dous cidadáns, de diferentes idades, andaban á precura de algo que só lles poden aportar dun xeito contrastado os profesionais e os medios de referencia: a información. E iso tamén hai que pagalo, como o café.

Aquel pacto entre Zapatero e Rajoy de agosto de 2011, con media España de vacacións, para reformar o artigo 135 da Constitución e adaptalo ás esixencias do BCE e á canciller Merkel acabou por dinamitar os apelidos de socialista e obreiro que o PSOE de Zapatero tentara recuperar logo de que Felipe González os tirase directamente ao lixo dúas décadas antes.

Foi toda unha demostración de inoperancia política diante dun momento crítico no que se necesitaban dirixentes con carácter. Zapatero arrastrou canda el a todo o seu partido e entregoulle o poder a un PP que xa tiña claro dende facía tempo que o plan de acción era o trazado polos mesmos que mandaran facer pulir a nosa Carta Magna, malia que o tivo agochado ata que gañou as eleccións.

Tres anos despois daquela desfeita, o novo líder do PSOE, Pedro Sánchez, que tamén amosara daquela ter boas tragadeiras, admite agora como un «error» aquel voto e por iso anuncia un acto de contrición hoxe no Congreso dando o seu apoio a unha iniciativa de Izquierda Plural para volver o artigo 135 ao seu sitio.

Que os socialistas comecen a admitir erros, malia que tiveran que pasar tres anos, demostra que sinten moi preto o alento de movementos como Podemos, xurdidos precisamente para denunciar a mansedume da clase política dirixente cos que nos dictan, como dicía Santa Teresa, cando toca perdiz e cando oración.

Xa o dicía Jordi Évole durante a promoción dunha entrevista que lle fixo ao líder de Podemos. Preguntábanlle ao intrépido reporteiro que estratexia terían que seguir os dirixentes desta emerxente formación para gañar as vindeiras eleccións xerais. «Puesnada, esperar, porque los otros ya lo están haciendo todo», respostou.

Seguro que Podemos e todas esas siglas que están xerminando a conta do proceso de putrefacción que viven PP e PSOE, por culpa desa restra de chourizos que foron acubillando, poderían sentarse á porta da casa a ver pasar o cadáver do inimigo, aínda que coñecendo a capacidade de reacción dos partidos da «casta» seguro que ningún quedará quieto. De feito, as alarmas están soando a todo meter nesa sede de Génova arranxada coa caixa b, xa que Mariano Rajoy volveu pedir perdón no Senado logo de telo feito hai un ano polo caso Bárcenas. No PSOE tampouco poden falar moi alto, porque teñen moito lixo aínda que barrer, ao igual que en CiU, polo que a sangría de votos que poden sufrir todos a conta da corrupción consentida aínda non se sabe as cotas que alcanzará.

De aquí nun ano, cando toca convocar eleccións, poden pasar moitas cousas, mesmo ata mellorar una situación económica que se di que en décadas non voltará ser a de hai uns anos. Agora ben, os rivais de Rajoy teñen claro que, como lle pasou a él con Zapatero, só poden esperar que llelo poñan cada vez máis doado.

Rajoy pediu perdón de novo

Os galegos asisten co mesmo interese ca un madrugador mira o documental de La 2 ao debate soberanista que está a liderar Cataluña mentres o País Vasco agarda na apoucada retagarda. E non é porque o presidente do Estado sexa paisano e antes fora vicepresidente galego, naqueles tempos nos que os nacionalistas lle cantaban: «soy Mariano Rajoy y voy a Raxoi a una junta de la  Xunta». Non creo, porque o único aceno que lle ten feito a esta comunidade nos dous anos que leva á fronte do Goberno central é non ter paralizado as obras do Ave, unha decisión que non lle houbera costado nin un sono a calquera outro dirixente popular.

A desidia ven porque a prioridade en Galicia é outra, como tentar salvar a casa cando está a arder a palleira. A diferenza entre os galegos e cataláns diante da tesitura de quedarnos sós ou seguir enchufados a España é que nós ficamos no esquinazo de Europa e eles bastante máis preto da pomada económica que está a tomar decisións. E se cadra por iso ata o vello profesor Beiras prefire volver a aliarse cun partido estatal de cara ás europeas e renunciar a esa nova Galeuska, porque se hai un ente que se está a apoderar das soberanías é a Troika comunitaria e compre facerlle fronte antes ao seu poder ca un Goberno chusco e con cheiro a alcanfor, que o único que fai e bailarlle ao compás á Merkel.

Os galegos, a diferenza dos cataláns, non teñen agora un problema de identidade, senón de supervivencia.

Cataláns seguindo o debate soberanista

Non é por levarlle a contraria ao curmán de Rajoy, pero aínda que eu poida ter a mesma credibilidade científica ca el, coido que a vaga de temporais que sufriu a franxa atlántica e cantábrica española algo debe ter que ver con ese cambio climático que esquecimos ao decatarnos de que estabamos nunha crise de tres pares de ovos. Pero como os meus coñecementos na materia se basean nuns cantos documentais e artigos lidos na National Geographic, case prefiro pararme a analizar a convalidación feita polo Congreso do decreto de axudas urxentes para reparar os danos dos temporais durante os dous primeiros meses do ano, en total 150 millóns de euros, dos que 20 irán a particulares que sufriron os efectos das ondas ou o vento nas súas propiedades.

E malia que non está de máis axudar a quen padece catástrofes naturais, as imaxes que quedan na retina son as de paseos marítimos, prais urbanas, espigóns, edificios ou casas destrozadas por unhas ondas que só exercían os seus dereitos sobre uns terreos que no seu día lle foron arrebatados pola especulación urbanística ou o capricho dos alcaldes.

Rajoy, se cadra aconsellado por seu curmán, revisou a Ley de Costas nada máis chegar ao Goberno para legalizar aquelas construcións ilegais á beira do mar e reducir a 20 metros a zonalitoral protexida, pero como o pertinaz temporal deste inverno se encargou de trazar novas liñas no mapa, agora o gasto vainos a todos no peto.

Apartamentos a pé de praia

A Rajoy se le da mejor la cosecha de parados que a su antecesor, y año y medio después de presentarse como poseedor de la fórmula para salir de la crisis, los resultados demuestran que las dietas tradicionales no sirven y menos si nos las recomiendan quienes saben que les irá mejor cuanto peor nos vaya.
Quizá lo que debería hacer el presidente es prescindir de ministros acostumbrados a hundir bancos, voluntariosas pero inexpertas vicepresidentas y partidos preocupados por muñir a empresas en lugar de dar ideas, y empezar a buscar un algoritmo para salir de la crisis. Debería dejar las comparecencias en plasma y los viernes de recortes y encargar a los expertos una fórmula que aglutine todas las posibilidades de meter la pata. El método lo usa con éxito esa empresa que a diario responde en internet a nuestra búsqueda, a pesar de que no siempre tengamos «suerte», aunque el problema de fiarlo todo a las máquinas puede ser qué hacer luego con la mayoría de esos 74.000 políticos que conforman la suma de cargos públicos electos que hay en España.
Bélgica estuvo 500 días sin gobierno y mejoró sus datos económicos, Islandia cambió su rumbo tras sentar en el banquillo a políticos y banqueros que arruinaron el país y hasta el Vaticano sustituyó al Papa antes de tiempo para recuperar protagonismo. En vista del panorama, Rajoy debería hacer algo ya, antes de que su primo y la niña le hagan un escrache.

Pues creo que #conlaqueestacayendo lo mejor que podía hacer el presidente Mariano Rajoy es sumarse a la misión que prepara su homólogo Ahmadineyad y convertirse ambos en los primeros humanos en ser lanzados al espacio por científicos iraníes. Seguro que no se aburrirían en el viaje, pues los dos tienen en común el ser víctimas de una persecución por parte del «diabólico enemigo», un concepto que engloba a todo bicho viviente capaz de publicar declaraciones, documentos o comentarios que les importunen y a los que amenazan con hacer recaer sobre ellos todo el peso de la ley, bien sea la Orgánica 10/1995 o la Sharia.
Es más, Rajoy debería ordenar la puesta a disposición de Irán del equipo de científicos del CSIC —eso sí, antes de que sea liquidado por De Guindos— para que se agilice la construcción del cohete que les llevará a orbitar sobre ese planeta que no acaba de entenderles.
Nuestro presidente puede usar para la fase de adaptación al aislamiento la sala de prensa de la sede del PP, desde donde ya ensayó las comunicaciones interestelares sin preguntas, mientras que en el traje espacial habrá consenso para que lo diseñe Agatha Ruiz de la Prada. En caso de que la misión derive en contactos con inversores extraterrestres, que no se olvide Mariano de recordarles el buen precio de nuestra deuda y, sobre todo, que les aclare que todo lo que se dice por ahí de España es totalmente falso, salvo alguna cosa.

Non son amigo das aglomeracións, por iso vivo nunha  minicidade como Lugo e  por iso non vou ás manifestacións  se non é para informar delas. Entendo malia todo a quen ve nas concentracións humanas encabezadas por tipos con megáfono coreando  pareados simplóns como o método  máis eficaz para obrigar a reaccionar  os que, acomodados no poder, só escoitan os consellos dos que están arriba. 

E como o panorama vai camiño de empeorar, desde a zona de palco xa se comeza a falar de “modular” o dereito de manifestación, como acaba de propoñer a delegada do Goberno en Madrid, Cristina Cifuentes. Aínda que o meu desapego ás concentracións podería incluírme entre esa maioría silenciosa que Rajoy di que o apoia, discrepo de que un cambio legal consiga reprimir esa irrefreable tendencia dos españois a botarse á rúa para armala e, en cambio, creo que só conseguiría incitar os que preferimos ver os touros desde a barreira a correr tamén o encerro.