Do mesmo xeito que a moitos nos intranquilizaba en 2009 a estampida de Pedro Solbes do Goberno de Zapatero, cada vez que se coñece que algún personaxe relevante decide abandonar o barco as dúbidas comezan a desatarse. Entre os últimos que seguirán o camiño do exvicepresidente económico figura o ministro de Educación, Ángel Gabilondo, que acaba de anunciar que non concorrerá nas listas do PSOE ao Congreso e xusto nun momento no que os gobernos autonómicos iniciaron o recorte dos orzamentos para o ensino.
Pero aínda que as desercións no bando socialista son a estas alturas tan comúns como as renuncias dos gadafistas a defender ao seu líder, o que chama máis a atención son as noticias de abandonos na empresa privada e, sobre todo, no mundo financeiro. E estoume referindo en concreto á renuncia ao seu cargo do director xeral de Novacaixagalicia, José Luís Pego, un dos cerebros da antiga Caixanova e que prefire a prexubilación -ollo, aos 54 anos- a embarcarse no proxecto de NCG Banco.
Na empresa como na política, as dimisións nunca son unha traxedia, porque ninguén resulta imprescindible e sempre hai alguén detrás para tomar a substitución. Claro que ás veces a inquietude que xorde ante unha marcha acaba por confirmarse meses despois, como ocorreu con Solbes, pero entón xa é tarde para as queixumes.

Hai quen di que os medios de comunicación somos en parte responsables da crise porque cada día dámoslle unha volta de torca ao tema para debullar como lle afecta á sociedade esta recesión. Vamos, que os xornalistas serían o contrapunto do traballo que teñen que facer gobernantes e mesmo psicólogos para curarnos desta depresión colectiva. Se cadra na procura de titulares que cadren e porcentaxes imposibles ás veces se nos vai a man, pero o problema é que os encargados de xerar tranquilidade cada vez fan menos por quitarnos a razón.

Para empezar, a última remodelación do Goberno de Zapatero, por moito que nos poida alegrar aos de Lugo por ter un ministro paisano, non acaba de dar boas vibracións. Por se fora pouco inquietante o relevo do vicepresidente Pedro Solbes, bregado en mil guerras económicas e que abandona o barco no medio da batalla, agora di adeus quen foi o seu número dous no ministerio nos últimos cinco anos, David Vegara. Vaise alegando motivos persoais, aínda que entre eles seguramente estará o de non ver colmadas as aspiracións de converterse en ministro.

Logo temos aos da oposición, que tampouco fan moito por levantar a moral. Se antes era o PP o único que tiraba de discurso catastrofista, agora que Zapatero foi deixando amigos polo camiño os tiros chegan de todos as bandas e seguro que a este novo Goberno non lle van dar nin unhas semanas de tregua, pois as eleccións europeas son en xuño.

Pero por enriba de todo o que máis yuyu dá á hora de afrontar a crise son as famosas estatísticas. Cada semana nos chega un dato peor co do mes ou o ano anterior e como os medios de comunicación son quen de vestilos, dá a impresión de que son eles os que os provocan. Pois nada diso, porque tamén moitos xornalistas estanse vendo afectados polos problemas que pasan as súas empresas. O que ocorre é que teñen a mala costume de ir contando a verdade e din que en determinadas enfermidades ás veces e mellor agochar a crúa realidade.

Fronte a este pesimismo xeneralizado podemos loitar con algunhas doses de humor e como nas épocas de crise é cando máis se lle fai andar á testa  nalgúns países como Estados Unidos xa lle buscaron o xeito de sacarlle partido ás desgrazas. Un ‘reality show’ da cadea Fox vai televisar en directo despedimentos en empresas, nos que os propios empregados decidirán en base ao soldo e rendemento quén ten que irse para reducir custes. Claro que o programa ten trampa: nunca poderán botar ao xefe. Lerias aparte, o único certo é que logo de que os ianquis provocasen esta crise, ata que eles non a superen, tanto económica como psicolóxicamente, a nós tócanos estar a velas vir.