Posts etiquetados ‘Nadal’

Á présa

Martes, 25 de Novembro, 2014

Unha sociedade que quere vivir tan á présa semella que non está a disfrutar o presente. Senón que alguén me explique por que a finais de outubro xa comenzan a instalarse alumeados navideños e a ofrecernos a lotaría, en Nadal anúncianos ofertas de cruceiros de vacacións, en primavera non paran de pasarnos imaxes dos primeiros bañistas en Benidorm e no verán colócanos coleccionables e maquetas imposibles para armar nas horas mortas dos días de frío.

Son só exemplos dunha cultura consumista que nos inculcaron aos da miña xeración e as sucesivas e que aceptamos sen miramentos ata que se nos botou enriba hai seis anos unha crise económica que tamén nos fixo reflexionar sobre o que é verdadeiramente importante.

Porque se é certo que algún día vivimos por enriba das nosas posibilidades, agora dános a impresión de que foi en diferido, que diría Cospedal, e cando nos ía tocar a quenda de meterlle o dente ao xamón pata negra atopamos con que só nos deixaron o óso para facer o caldo. E por enriba, esa obsolescencia programada que nos obriga a cambiar a neveira, o coche ou o móbil cada poucos anos estalles a xerar problemas as unhas familias que xa nin queren ver as ofertas do súper no seu buzón.

Din os expertos en economía que a mellor forma de saír dunha crise e fomentando o consumo. Vale, pero que polo menos nos deixen chupar en paz o xelado antes de que se derreta.

Tanto me dá

Mércores, 8 de Xaneiro, 2014

As rebaixas son para todos. Foto: Sebas Senande

Os bares e comercios cheos de xente son para os optimistas un síntoma de recuperación, unha luz ao final dese túnel no que nos fumos metendo como quen baixa sen lanterna ao soto e busca desesperadamente ás apalpadelas o interruptor. Aínda queda moito para que poidamos ter eses Black Fridays anteriores a 2009, pero logo de casi tres semanas de celebrar sen atrición o Nadal e metidos nesa orxía consumista das rebaixas, semella que este país pasou da etapa do medo a do tanto me dá.

A estas alturas de mes a costa de xaneiro aínda non agobia e cando afogue sempre virá un anuncio do Gadis para facer terapia colectiva fronte á desesperación. Alo menos para esa clase media vida a menos que está a impedir un estourido social propio de sociedades que xa non aturan máis indignidade.
Moitos saben que están pegados ao limiar desa porta chamada pobreza e prefiren mirar cara outro lado. Os que a atravesaron saben o difícil que resulta saír, como eses dous mendigos habituais que me atopei onte mentres paseaba por esas rúas ateigadas de xente con bolsas. Un deles pedía unha moeda cun gorriño de Papá Noel na man e outro amosaba un cartel cunha reseña autobiográfica que encabezaba co titular: «Felices Fiestas». A miseria non entende de márketing pensei antes de decatarme de que os dous estaban ao carón de escaparates con cartelóns de descontos do 50%. Algo de recadación tiñan, se cadra brotes verdes.

Volve Plácido

Mércores, 19 de Decembro, 2012
A España de miseria e desigualdade que viviron os nosos pais tiña cada Nadal o seu enternecedor reencontro de clases en torno ao portal dunha familia desafiuzada, cunha piadosa burguesía deixando oco na cea de Noiteboa aos pobres, con rifas de cestas, caravanas de comida e cabalgatas de falsa ilusión por unha sociedade máis xusta. Aquel esperpento da caridade cristiá que retratou Berlanga en ‘Plácido’ quedou reducido á anécdota para a nosa xeración, a primeira deste país que se ía a criar nese prometido estado do benestar. Pero o día en que chegaron eses homes de negro a recortar canta conquista social foron acumulando os herdeiros daqueles pobres vergonzantes, tamén foron rescatados do baúl dos recordos todas as pantasmas do Nadal que hoxe nos vende a mercadotecnia solidaria.
Cunhas institucións enaxenando a cobertura de dereitos sociais sobre as ONGs e uns políticos sometidos ao ditado de burócratas europeos e executivos financeiros, a única lección de humanidade crible é cada xesto individual, anónimo e non publicitado de axuda a quen o está pasando mal. O resto de adornos déixoos para a árbore e o nacemento, porque me resultan tan hipócritas como aquel slogan de ‘Poña un pobre na súa mesa’ co que un réxime que sempre temeu á igualdade de oportunidades quixo adocenar a unha xeración amordazada pero non estúpida.