Eduardo Mendoza, un deses escritores que a crítica elevou aos altares nos inicios da Transición para logo encasillalo na segunda fila, se cadra polo seu arrogante tirón nas librerías, acaba de recibir o Premio Planeta. Na súa obra, na que cultivou dabondo a sátira a unha sociedade onde o absurdo atópase á volta de cada esquina, acumula títulos como o desternillante ‘Sen noticias de Gurb’, no que un extraterrestre que adopta a aparencia de personaxes históricos describe o seu periplo pola Barcelona preolímpica en busca dun desaparecido compañeiro que se transmutou en Marta Sánchez.
Vinte anos despois, esta España ben podería ser descrita desde o asombro dun alieníxena mendociano que descobre un país gobernado por un terrícola ao que todos queren xubilar, a pesar de non haber recambio fiable; onde se reza a un trofeo dourado conquistado por once engominados en pantalón curto; que ten como icona sexual á ex amante dun toureiro que destripa as súas intimidades en televisión, e onde os seus cidadáns resístense a renunciar a un acomodamento ao que a crise lle puxo data de caducidade. Porque o certo é que o triunfo de Mendoza é o de toda unha forma de entender este país: rirnos das nosas miserias para non botarnos a chorar.