‘Je suis’
Xoves, 15 de Xaneiro, 2015Ao igual que ocorreu tralo 11-S e o 11-M, as chilabas e os hiyab non pasan estes días desapercibidos polas rúas das nosas cidades occidentais. A barbarie que practican uns fanáticos iluminados que interpretan o libro sagrado mulsulmán como se dun manual do terror se tratase, voltou estimagtizar a todos cantos pertencen a esa cultura e relixión milenarias, malia que a gran maioría só busque vivir con dignidade nesa Europa da diversidade.
Porque o ataque contra a revista Charlie Hebdo non foi só un atentado contra á liberdade de expresión, senón un xeito de enfrontar cidadáns que en moitos casos teñen a mesma desgraza de estar a vivir penalidades para saír adiante.
Non olvidemos que a comunidade musulmá en Europa é unha das máis castigadas pola crise, a que ten máis dificultades para acceder a empregos e a que sofre máis discriminación, un caldo de cultivo para que os grupos extremistas capten mozos, lles laven o cerebro e os empurren cara o abismo.
Eu tamén son Charlie Hebdo, por suposto, porque aínda que poida considerar máis ou menos atrevido ese xeito de ridiculizar aos fanáticos, defendo o dereito a expresarse libremente. Pero tamén son Abdul, Haifa, Mohamed ou cada un deses mozos que non cre na violencia como xeito de esixir igualdade de oportunidades e que, como calquera, ten dereito a vestir e vivir conforme as súas crenzas.