O dono dun restaurante da Lanzada onde acostumaba ir o electricista da catedral de Santiago contoume que a personalidade do personaxe que estes días é portada dos diarios galegos xa lle facía intuír que o desaparecido Códice Calixtino non podía estar noutro sitio que non coñecese Manuel Fernández Castiñeiras. O hostaleiro conta que mesmo cando saía no telexornal algunha nova sobre o suceso, bromeaba con el dicíndolle que xa lle valía, que o entregase, mentres o electrictista agochaba a cabeza coa mesma pose penitencial que presenta agora diante das cámaras no xuízo.

Daquela os investigadores xa tiñan pistas suficientes para intuír que o Códice fora agochado polo electrista, aínda que foi o rexistro na súa casa o que deu co valioso libro e cunha cantidade de cartos difícil de xuntar nunha vida cun traballo dese tipo. Castiñeiras confesou entón diante do xuíz Taín, quen usou o eco mediático do caso para cubrirse de fama e mesmo iniciar carreira literaria. Pero o electricista di agora no xuízo que declarara baixo presión e basea a súa defensa na anulación das probas, algunhas delas obtidas de xeito peliculeiro pero nada procedemental, como a instalación de micrófonos no domicilio do acusado.

A diferencia dos investigadores, Castiñeiras para nada dá o perfil de protagonista dunha película de ladróns de arte ou bens culturais e, como moito, a súa historia podería valer como secuela da Pantera Rosa.