Non creo nos políticos retornados, porque ou ben queren emendar un fracaso ou ben trincar todo o que non puideron antes. Aínda que sempre hai quen entenden que dedicarse ao público require un período que non debería ir máis aló dunha década, o sistema derivou nunha parasitose que se enquista primeiro nas bases dos partidos para despois trasladarse ás institucións onde gobernan.

Exemplos temos de políticos crecidos ao abeiro das siglas, que co paso das décadas seguen a pé de escano, mentres que os que criamos xa amortizados regresan para seguir quentando asento ou para rivalizar cos que foron os seus compañeiros.

O último caso de político de segunda volta protagonízao Francisco Álvarez Cascos, quen, tras abandonar o PP por discrepancias coa dirección, fundou un partido que gañou os comicios autonómicos e logrou formar goberno en minoría en Asturias. Seis meses despois de tomar posesión e incapaz de consensuar uns orzamentos cos seus ex colegas, o que foi caricaturizado polo PSOE como o dobermann de Aznar decide botarse ao monte e converterse no primeiro presidente dunha autonomía do café para todos que adianta unhas eleccións.

A proposta invitaría á risa compracente do chiste malo se non fose polo dispendio que xerará ese referendo a prol de Cascos, un caro billete de retorno para quen nunca quixo irse.