EMAN ta zabal zazu, ése é o lema da Universidade do País Vasco na que me formei durante cinco anos, e que traducido ao galego serían dúas verbas tan benintencionadas como da e exténdeo. E seguro que tamén ésa era a idea coa que un obreiro como Isaías Carrasco Miguel, asasinado onte en Arrasate-Mondragón, decidiu un día entrar en política para ser concelleiro dos seus veciños. Porque se hai algo que enobrece ao pobo vasco é o seu espíritu de compartir e implicarse en todo aquelo que pode supoñer unha mellora xeralizada. Sen embargo, as carencias, a malinterpretación destes valores que están presentes na simboloxía euskaldún ou, sinxelamente, a irracionalidade e o fundamentalismo ideolóxico dunha parte deste pobo é a que dende hai tres décadas ten acubillidado ao resto mentres mantén aberta contra un Estado e unhas institucións unha guerra na que os danos colaterais sempre os acaban sufrindo os máis débiles.
Que ETA voltase a matar e que ademais o tentase en plena campaña electoral era por tanto algo predecible, vista a situación na que se atopa neste momento o conflicto vasco, e o feito de que lle tocase a un político sen cargo institucional e, por tanto, sen escolta, débese á falta de medios e a cobardía dos que ordenan e executan estas accións terroristas. Claro que sendo hoxe xornada de reflexión dunhas eleccións xerais, convertida agora en día de loito como hai catro anos, a ninguén se lle escapa que un feito deste tipo vai influir á hora de ir a votar en moitos españois.
As posturas duns e outros sobre como afrontar esta nova fase de loita contra o terrorismo quedaron bastante ben expostas ao longo dos últimos meses e durante a campaña electoral, así que unha morte máis tampouco debería servir para cambiar a tendencia, pero o feito de que as enquisas deran ata agora un alto índice de indecisos convirte de novo a cita de mañá nunha das máis abertas dos últimos anos.
A mensaxe de última hora era unha chamada xeralizada á participación para contrarrestar a mensaxe abstencionista lanzada desde os partidos próximos ao entorno etarra, aínda que pode que deste xeito se estea tamén a caer nunha trampa, posto que o voto en España, ademais de ser libre, non é obrigatorio, polo que se debe respectar a aqueles que non queren facer súa ningunha das ofertas políticas que se lle presentan.
Esa é xa que logo a grandeza da democracia, a de poder elexir entre aquelas opcións políticas que se nos presentan sen ningún tipo de presións e coa convicción de que votando ou quedando na casa estase a facer un exercicio de liberdade. Do contrario os únicos gañadores serían todos aqueles que buscan corromper esta festa da democracia.

Esta entrada se publicó el Luns, 10 de Marzo , 2008 a las 0:00 am y está clasificada en Xeral. Puedes seguir las respuestas a través de el feed RSS 2.0. Both comments and pings are currently closed.