O espellismo destes meses de verán no rural galego, onde os pobos e aldeas se renovan co bulir de nenos, o ir e vir de coches e as festas patronais, agocha unha realidade que as frías estatísticas se encargan de recordarnos de cando en vez. Esta semana enterámonos de que aumentan o número de núcleos abandonados, sobre todo no interior de Lugo e A Coruña. Din os aínda poboadores que, logo de marchar os mozos para non voltar, os maiores chega un momento que se ven impedidos e deciden ir con eles para á cidade. Pero onde todos coinciden á hora de buscarlle unha causa a esta situación é na baixada de prezos do leite e a carne, principais vías de ingresos das familias do rural xunto coas pagas dos xubilados.
Neste país a política dos últimos anos insistía en levar adiante plans de abandono do sector lácteo, mediante a venda da cuota que foi parar a grandes explotacións mecanizadas, mellor xestionadas, pero que non precisan tanto persoal. A ecuación faise logo fácil, se reducimos o número de traballadores no sector gandeiro e agrario, tamén estaremos abrindo a porta á xente para que marche ás cidades, onde hai máis oportunidades de traballo.
Agora unha campaña da Consellería de Medio Rural tenta convencer ós mozos de que é posible voltar ó rural non só as fins de semanas. E de seguro que máis dun estaría disposto a vivir na casiña de seus pais ou avós e lonxe do estrés da cidade, pero o problema é que só cunha leira de patacas e unha horta ben coidada non se vive, en todo cado subsístese, e iso non é o rural ideal que se vende na publicidade. O que se precisa é garantir a lo menos uns ingresos estables ós gandeiros e agricultores, que agora mesmo están tamén a sufrir a suba de xuros e carburantes, mentres que os prezos que lles están a pagar polos seus produtos se manteñen, cando non baixan.
Por iso calquera medida para evitar o despoboamento rural debe ter como base a economía agraria, pero non tanto a que acabe por favorecer a concentración, porque aínda que resulte máis rendible non consegue fixar poboación naqueles lugares onde se precisa.
Claro que se temos en conta que a última revolución da que se poderían ter aproveitado os veciños do rural galego, a explotación dos parques eólicos, non foi levada con xeito e foron as empresas eléctricas a únicas beneficiadas, decatarémonos de que dende as administracións, ademais de campañas informativas, pouco máis se está a facer por conseguir que as estatísticas muden. E é que de momento as únicas zonas rurales que están a aumentar a poboación son aquelas que están preto das capitais, onde por riba as urbanizacións de chalés están a invadir un xeito de vida en extinción.

Esta entrada se publicó el Luns, 14 de Xullo , 2008 a las 21:36 pm y está clasificada en Xeral. Puedes seguir las respuestas a través de el feed RSS 2.0. Both comments and pings are currently closed.