Hai uns días tiven que enseñar unha escritura nun organismo oficial no que aparecía o nome que para min elixiron meus país e que eu decidín galeguizar ao pouco de que a lei mo permitiu. Dixéronme que non tiña validez e que debería ter que facer unha nova, se cadra para darlle traballo a eses notarios que coa crise do ladrillo viron diezmada a clientela. Finalmente imperou a lóxica e o funcionario decidiu que eu viña sendo o mesmo, tanto co nome en castelán como en galego, pero recordoume que cando se muda algo hai que facelo con todas as consecuencias. E eu asentín.

No Concello de Lugo acaban de decidir o cambio de nome de sete rúas, catro delas cun criterio que excede á Lei da Memoria Histórica, porque se trata de persoas vinculadas a un réxime político do que non queremos acordarnos, pero que no seu momento fixo moito dano aos que pensaban doutro xeito. Esos persoeiros serán susbtituídos por outros dos que ningún lucense nunca se terá que arrepentir, porque a memoria que deixaron non dá pé a iso.

A única mágoa é a de ver que a decisión tomada no pleno non fose unánime, porque no PP cren que as persoas homenaxeadas nalquel réxime sen discrepancias merecen estar na memoria colectiva.

Entre o resto da cidadanía, nostálxicos á marxe, os máis afectados polo cambio, residentes e empresas, lamentábanse do incordio de ter que mudar documentos. E tamén asinto.

A rúa que se adicará ao xenial Isaac Díaz Pardo