Entra un rapaz nun bar —e non é un conto— e pregunta se hai wifi. O camareiro respóstalle que non e o posible cliente decide marchar. Ao pouco, unha señora maior abre a porta, achégase ata o recuncho dos xornais, mira que non hai ningún libre, e pega de volta por onde veu. Entrementres unha televisión muda amosaba imaxes do presidente do Goberno falando para a nación. Algúns miraban de esguello cara a pantalla, pero sen moito interese por escoitar o que dicía Rajoy, se cadra porque sabían que alguén llelo resumiría despois.

A escea é toda unha metáfora da situación que viven agora os medios de comunicación e os seus receptores, onde internet abriu novos canles de información e entretemento aos que se tentan adaptar os mass media tradicionais, de xeito que a prensa de papel trata de manter o seu nicho de negocio e as televisións tentan reter ao telespectador copiándose formatos que, canto menos custes de produción poidan ter, mellor.

Os datos aportados polo último informe sobre a profesión xornalística, nos que alerta da destrución de 12.000 empregos en España desde a chegada da crise en 2008, son para tremer. Pero quédome cunha parte da escea vivida nese bar, onde dous cidadáns, de diferentes idades, andaban á precura de algo que só lles poden aportar dun xeito contrastado os profesionais e os medios de referencia: a información. E iso tamén hai que pagalo, como o café.