Tutor e Reguera, 'O dúo Sacapuntas'

Hai xente que pensa que ten un don divino para poñerlle alcumes aos demais e por iso non pode conterse de bautizar a calquera que se lle cruce no camiño, malia que moitas veces a broma raie a ofensa. Eses listiños da clase que durante a súa etapa escolar practicaron sen sabelo o ‘bulling’, chegaron ao mundo laboral cos mesmos desexos irrefrenables de caricaturizar a xefes, subordinados ou a quen no lle fixese a ola ao seu paso.

O sumario da operación Pokemon descubriunos unha desas personaxes con áceda invectiva, da que fan ostentación diante dos que, pese a que saben que tamén son vítimas da mofa, rin condescendentemente. Porque o tal José María Tutor, delegado de Vendex en Galicia e conseguidor de contratos públicos a base de galanos de varias categorías, semella ser unha especie de buscón no que Quevedo, de vivir hoxe en día, ben se podería inspirar para escribir unha nova saga de novelas picarescas.

Casacomidas, Cachas Negras, El Birollo, Ojo de Lince, Dios, El Pulpo, Pijolandia, La Listilla, Takchenko, Reguetón ou El Bigotes son solo algúns dos alcumes que lles puxo a todos aqueles cos que tratou e dos que se serviu para tecer esa presunta rede extorsionadora que investiga Pilar de Lara. «¿Quién ponía los motes?», preguntoulle a xuíza no interrogatorio.

Non contestou, se cadra porque nese intre de risa nervosa ata lle estaba a buscar alcume á maxistrada.

Así está o ambiente na rúa

Será que o feito de estar xa vacinado contra calquera virus de credulidade dos políticos me fixo construír unha idea moi banal diso que se ven en chamar servizo público, pero malia estar curado de espanto, si que me chama a atención que haxa autoridades que apelen ao seu espíritu de entrega aos demáis para permanecer nos seus cargos malia que lles estea a chover enriba o diluvio universal.

Porque aínda que entendo ás persoas que se deciden a entrar en política (arriscando a presunción de decencia) para traballar polo ben dunha comunidade, resúltame bastante inquietante ese apego por permanecer nos cargos cando, tras verse envoltos en asuntos turbios, teñen o foco xudicial e a presión mediática enriba deles e do seu entorno. Os que se deciden a marchar, xa sexa antes ou despois dunha imputación, din que o fan para poder defenderse mellor, unha explicación asumida por todos como unha decorosa baixada de pantalóns, e que ten como recompensa inmediata o abandono da picota para deixarlle o sitio ao seguinte inculpado.

Claro que neste país de pantomima no que aínda hai quen se cree iso de que somos unha democracia consolidada, os que fan mutis son a mofa da caste dirixente e, por iso, que haxa alcaldes/esas, conselleiros/as ou presidentes/as que se gaben de non dimitir malia a estar de merda ata os colares, non é só un síntoma de putrefacción do sistema, tamén é marca España.