Archivo de ‘sociedade’ Category

Tanto me dá

Mércores, 8 de Xaneiro, 2014

As rebaixas son para todos. Foto: Sebas Senande

Os bares e comercios cheos de xente son para os optimistas un síntoma de recuperación, unha luz ao final dese túnel no que nos fumos metendo como quen baixa sen lanterna ao soto e busca desesperadamente ás apalpadelas o interruptor. Aínda queda moito para que poidamos ter eses Black Fridays anteriores a 2009, pero logo de casi tres semanas de celebrar sen atrición o Nadal e metidos nesa orxía consumista das rebaixas, semella que este país pasou da etapa do medo a do tanto me dá.

A estas alturas de mes a costa de xaneiro aínda non agobia e cando afogue sempre virá un anuncio do Gadis para facer terapia colectiva fronte á desesperación. Alo menos para esa clase media vida a menos que está a impedir un estourido social propio de sociedades que xa non aturan máis indignidade.
Moitos saben que están pegados ao limiar desa porta chamada pobreza e prefiren mirar cara outro lado. Os que a atravesaron saben o difícil que resulta saír, como eses dous mendigos habituais que me atopei onte mentres paseaba por esas rúas ateigadas de xente con bolsas. Un deles pedía unha moeda cun gorriño de Papá Noel na man e outro amosaba un cartel cunha reseña autobiográfica que encabezaba co titular: «Felices Fiestas». A miseria non entende de márketing pensei antes de decatarme de que os dous estaban ao carón de escaparates con cartelóns de descontos do 50%. Algo de recadación tiñan, se cadra brotes verdes.

Discursos

Mércores, 11 de Decembro, 2013
Cando unha sociedade se ve incapaz de implementar eses valores que a definen como racional e respectuosa cos dereitos de todos os seus integrantes tende a crear mitos para xustificar a súa impotencia e lavar conciencias. Un deles acaba de falecer, que é o momento no que a historia eleva aos persoeiros a inmortales, malia que no caso de Mandela xa fora convertido en vida en tótem e ata en marca rexistrada.
E aínda que o seu legado traspasa todo ese compendio de frases, xestos e accións coas que se foi construíndo ao heroe, as testemuñas de pésame dos líderes internacionais, máis que recoñecer ao home que adicou a súa vida a acabar coa discriminación racial no seu país, semella que tratan de desculpar a inacción fronte a aquel réxime segregacionista que imperou en Sudáfrica ata fai só vinte anos.
Porque os dirixentes dese mundo libre que onte participaron no funeral oficial se cadra buscan converter a Mandela no Gandhi do século XXI porque esa resistencia pacífica pola que apostou logo de saír do cárcere, vénlles mellor que outros exemplos de rebeldías violentas como as protagonizadas por Che Guevara ou Emiliano Zapata, para que así lles sexa máis doado o control dun sistema que hoxe en día xa non segrega por razas ou credos, senón por díxitos nas contas correntes. Por iso só me quedo coas homenaxes cidadáns a Mandela, os discursos sóanme todos a pamplinas.

‘Cero patatero’

Mércores, 4 de Decembro, 2013

A España non lles saen as contas e se cadra o problema estea enquistado dende a escola. Acaba de amosárnolo o informe Pisa, que mide o nivel dos alumnos de 15 anos de 65 países en ámbitos como o cálculo, a lectura ou as ciencias, porque, segundo a última estatística, os españois están á cola dos escolares da OCDE en Matemáticas.

E como non se nos dan ben os números, non nos debe estrañar que desde o Goberno se informe do ben que evoluciona o emprego no país alegando unha baixada do paro nunhas 2.400 persoas en novembro, cando nese mesmo mes desapareceron uns 66.000 cotizantes á Seguridade Social.

Di o informe Pisa que en España andamos mal de estudantes excelentes e sóbrannos mediocres, unha situación que se repite coa clase política, porque desde que comezou a crise non vimos a ningún Goberno capaz de aportar solucións intelixentes e o único que aplicaron foron as teses dos alumnos avantaxados desa Europa que nos dirixe de facto.

Seica reforma educativa do ministro-cadáWert pretende solucionar os males que afectan ás nosas aulas, aínda que xa o dubido logo de escoitar á ‘número dous’ de Educación, Montserrat Gomendio, dicindo que investir máis diñeiro non vai mellorar os resultados no vindeiro informe Pisa. Mesmo penso que a cúpula ministerial podería acabar levando aquela nota que lle daba o expresidente Aznar ao PSOE: «Cero patatero».

Toupas

Mércores, 27 de Novembro, 2013

Pep Guardiola ten desafiados aos xogadores do Bayern Múnich de que cando colla á toupa que lle está a filtrar a un xornal a súa estratexia de cara aos partidos vaille curtar a cabeza. Se chego a estar nese vestiario seguro que o entrenador que din que mexa colonia apuntaría contra min, porque nesas tensas situacións nas que se busca a quen falou de máis, non me digan por que, pero dame por poñerme colorado malia non ter culpa.

E non é que teña vocación de traidor coma o filtrador muniqués, aínda que sí me identifico con esa horda de soplóns que non sabe aguantarse sen soltar un segredo, por moi pueril que sexa. Pero sobre todo entendo ás toupas, porque somos os xornalistas, e por engadidura a sociedade, os que nos beneficiamos desa incontinencia verbal dos que manexan información privilexiada.

Por iso ata sería capaz de promover a ONG Toupas sen Fronteiras para defender esta especie que, aínda que non está en perigo de extinción, sofre o acoso dos que ven aireadas as súas vergoñas e mesmo algúns acaban con condenas exemplarizantes como o soldado Bradley Manning, que sacou á luz a barbarie das tropas aliadas en Afganistán e Irak, ou teñen que pedir asilo, como o dono de Wikileaks, Julian Assange, ou o extraballador da CIA Edward Snowden. A todos eles lles teño admiración e tamén envexa, polo a gusto que quedan despois de largar.

Orgasmus

Mércores, 6 de Novembro, 2013
Non sei se o programa Erasmus fai máis Europa que a Champions League, pero logo de 26 anos de vixencia a lo menos ten facilitado a máis de tres millóns de universitarios a oportunidade de estudiar fóra dos seus países de orixe, unha posibilidade á que ata o xurdimento desta iniciativa só podían acceder fillos de familias acomodadas.
A popularización destas becas e programas do tipo Españoles por el mundo, onde os mozos aparecían de troula nas cidades a onde foran estudar, acabaron por trivializar o fenómeno Eramus e ata algún chegou a rebautizarlo como Orgasmus, logo de tomarse ao pe da letra que era un programa de intercambio. Se cadra o ministro Wert pensou que esa imaxe distorsionada lle serviría para xustificar un recurte máis no seu departamento e, como se fan as cousas que un non se atreve a anunciar, publicou unha orde no BOE na que decretaba, co curso iniciado, que moitos erasmus se quedarían sen a pírrica axuda de 150 euros para compensar os gastos de desprazamento.
Pero a crítica á medida non lle veu esta vez a Wert de onde sempre, da pertinaz oposición, se non das súas propias filas, onde moitos dirixentes populares teñen fillos beneficiarios desas bolsas. Por iso a rectificación non se fixo esperar e, logo dun estirón de orellas da cúpula do PP, anunciaba a cancelación da orde de Educación. Mágoa que non haxa na UE un programa de intercambio de ministros.

Enredado

Mércores, 2 de Outubro, 2013

Más de tres lustros después de haber creado mi primera cuenta de correo electrónico, a la que accedía a través de un lentísimo módem, me surgen las dudas sobre mi estatus como usuario de la red. Ya sé que no soy nativo digital, como definió el estadounidense Marc Prensky a los nacidos a partir de 1980, porque en mi niñez el Fifa y Gran Turismo lo sustituíamos por furolos en el patio de los Maristas y carreras de carrilanas a tumba abierta por la calle Pita.
Tampoco me considero un torpe inmigrante digital, puesto que internet se ha convertido en la herramienta más útil para mi trabajo diario, a pesar de que hay quien piensa que podría acabar siendo el verdugo de esta profesión.
Me gusta más el concepto acuñado por David White, que diferencia a visitantes y residentes digitales. Me incluyo entre los turistas, que, según este experto, conciben la web como una herramienta de jardín, tienen un objetivo claro en sus visitas, son relativamente anónimos, buscan fuentes autorizadas y consideran banales algunas redes sociales. Hay quien puede pensar que camino hacia el suicidio profesional, pero es que no cambio la ocurrencia espontánea en el bar por el tuit más ingenioso del día. De hecho, se acaba de morir mi ‘smartphone’ tras más de dos años dándolo todo y, una vez superada esa ansiedad por mirar a cada rato la pantalla, ya sé que me estoy quitando.

Autoservizo

Mércores, 25 de Setembro, 2013
Anda circulando polo sempre proceloso mundo dixital un vídeo no que se denuncia esa política do autoservizo coa que as multinacionais tentan enganarnos alegando modernidade cando o que buscan é recurtar gastos a base de reducir plantillas. Aínda que o autor o fai eu vou evitar mentar marcas, porque xa sexan restaurantes, gasoliñeiras, hipermercados ou tendas de mobles, todas andan na procura do mesmo, que lles fagamos o traballo e que lle paguemos coa tarxeta a un dependente automático.
Seica o argumento que usan para que o fagamos nós mesmos —botalo combustible, pasar a compra pola caixa, ir recoller a bandexa coa comida á barra ou montar esa mesiña de noite— é que nos imos aforrar uns euros na conta, pero habería que preguntarse se prescindir desos postos de traballo no noso entorno lle compensa á toda a comunidade.
O último nesta aposta polo recurte de persoal pode chegarnos da man da administración sanitaria, que nos quere consultar as doenzas por teléfono, como se dunha compañía de telefonía se tratase. Imaxínome á máquina que nos atenderá: «Se ten un trancazo, pulse 1; se lle doe unha man, pulse coa outra; se non respira, pulse S.O.S.». E mesmo pode que a algún, cando dea conseguido que lle atenda un teledoutor, xa se lle teña pasado a vez e estea no outro barrio, e entón si que lle será máis complicado á funeraria conseguir que se faga el mesmo a mortalla.

Educar

Mércores, 11 de Setembro, 2013

Ver como un bulebule de metro e medio se colga dunha árbore no medio do céspede de Campo Castelo e diante a permisiva ollada de proxenitores e paseantes —a do que asina tamén— só demostra unha cousa, que neste país non fai falta unha lei de calidade da educación, senón un programa de reeducación xeral dos maiores. Porque malia que o rapaz só amosaba ese instinto que nos conecta co antepasado primate, a indolencia colectiva dos que o mirabamos dá unha idea do lonxe que está a nosa marca España dos comportamentos que se lles transmiten aos cativos máis alá dos Perineos.
Contábanme hai días como en Suíza os máis meniños ían sós polas rúas cara os centros escolares con cadanseu chaleco reflectante mentres seus pais ficaban tranquilos sabendo que ían cruzar por pasos de peóns que os condutores respectan escrupulosamente. En cambio, por estes pagos voltaremos a ver a partires de hoxe caravanas de estresados proxenitores braceando ao volante para pedirlle paso aos que paran diante dos colexios a descargar tamén as crianzas, mentres o resto de peóns cruza a rúa por onde lle peta.
Por iso defendo que a Educación para a Cidadanía no só debe ser unha materia obrigatoria para os rapaces, senón tamén para os pais, porque, frente ao que propoñía Pitágoras, creo que mellor sería educar ao homes para non ter que castigar aos nenos.

Museo busca contenido

Mércores, 12 de Xuño, 2013

El efecto que el Museo Guggenheim de Bilbao tuvo en la transformación de una ciudad gris y decadente, unido a los ingresos que los ayuntamientos obtuvieron de la burbuja inmobiliaria, desataron desde los noventa en España una fiebre megalómana por las infraestructuras culturales entre alcaldes deseosos de dejar huella, aunque fuese a modo de agujero financiero. Grandes urbes inauguraron museos, auditorios, planetarios y acuarios firmados por cotizados arquitectos, mientras las modestas capitales trataban de imitar la orgía de cemento y hierro a la vista con propuestas a veces disparatadas.

El problema llegó a la hora de llenar de contenido medianamente interesante estos edificios, a fin de evitar que el punto más entretenido de la visita fuese la tienda de souvenirs. Un ejemplo lo viví la pasada Semana Santa en el Centro Niemeyer de Avilés, que costó la friolera de 44 millones de euros y donde lo único que se exhibía eran veinte trajes de un concurso de diseño, mientras la parte más representativa, su torre panorámica, había sido convertida en un exclusivo restaurante al que solo se podía acceder con reserva.

Lugo no fue ajeno a este mal endémico y el que iba ser Museo Interactivo de la Historia se está reconvirtiendo en miniauditorio, mientras el Museo Provincial va a perder por la negligencia de los políticos su colección más valiosa. Habrá quien proponga poner en el hueco que deja un lounge bar.

Una cuestión de salud

Xoves, 6 de Xuño, 2013

No son estos tiempos de pedirle grandes inversiones a la Administración porque bastante tiene con mantener servicios e instalaciones, con pagar nóminas a funcionarios y políticos o con no rebajar pensiones ni prestaciones por desempleo. Pero hay promesas que no caen en saco roto para la ciudadanía. Suelen ser aquellas que tienen que ver con aquello que de verdad nos importa cuando lo perdemos temporalmente, la salud.

Han pasado ya dos años largos desde que el presidente de la Xunta se comprometiera a dotar al nuevo hospital de Lugo de servicios médicos necesarios para una provincia tan envejecida, como son Hemodinámica, Medicina Nuclear y Radioterapia. Pero por ahora solo hay el compromiso de crear una sala para infartados en horario de oficina, mientras el resto de dotaciones, de elevado coste, están pendientes de presupuesto y voluntad.

La movilización de grupos vecinales y sociales, a la que oportunistamente se suman políticos que cuando gobiernan también incumplen promesas, no hizo reaccionar a quienes tienen en su mano dotar a un hospital del siglo XXI de la tecnología que se precisa para salvar vidas o para hacer más llevadera una enfermedad. Aun así, esta jueves hay convocada una nueva marcha para volver a recordarles a aquellos que deciden que nadie está libre de ser el siguiente en necesitar esos servicios médicos que Lugo demanda.